Protagon.gr
27 Δεκεμβρίου 2010
«Ο δρομος για την Κολαση ειναι στρωμενος με καλες προθεσεις» γραφεί ο Ντοστογιέφσκι σε ένα από τα μυθιστορήματα του. Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά αμφιβολία ότι η κυβέρνηση Σημίτη είχε τις καλύτερες προθέσεις όταν προωθούσε την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Όμως, όπως άλλωστε ισχύει με κάθε πολιτική παρέμβαση στην οικονομία, έτσι και η πολιτική παρέμβαση τους συναλλαγματικούς μηχανισμούς μέσω της δημιουργίας του ενιαίου νομίσματος, οδήγησε στην καταστροφή των λεπτών εξισορροπητικών μηχανισμών της αγοράς με αποτέλεσμα να σταλεί η Ελλάδα στην κόλαση της ανεργίας και στην εργασιακή εξαφάνιση μιας ολόκληρης γενιάς. Διότι μέσα στα πλαίσια της ΟΝΕ ο μόνος ρεαλιστικός τρόπος με τον οποίο μπορεί να αντιμετωπισθεί η φθίνουσα ανταγωνιστικότητα μιας χώρας όπως η Ελλάδα, είναι με την αύξηση της ανεργίας.
Στην πριν την ΟΝΕ εποχή όταν μια χώρα αντιμετώπιζε μια μείωση στην ζήτηση ορισμένων προϊόντων της, τότε η αξία του νομίσματος μειωνόταν αυτόματα. Αυτή η αυτόματη αντίδραση της αγοράς οδηγούσε σε αύξηση των άλλων εξαγωγών και την μείωση των εισαγωγών αμβλύνοντας με αυτό τον τρόπο την αύξηση της ανεργίας που προκαλούσε η αρχική μείωση των εξαγωγών. Όμως αυτές οι αυτοματοποιημένες σταθεροποιητικές αντιδράσεις δεν είναι πια δυνατές σε μια χώρα η οποία δεν έχει το δικό της νόμισμα.
Φυσικά υπάρχουν θεωρητικά και άλλοι τρόποι με τους οποίους θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί η άνοδος της ανεργίας σε μια χώρα μέλος της ΟΝΕ Αν π.χ. οι τιμές και οι μισθοί ήσαν ελαστικοί τότε μια μείωση της ζήτησης θα οδηγούσε σε αυτόματη προσαρμογή προς τα κάτω μισθών/τιμών και έτσι θα αποφεύγετο η ανεργία. Μ’ αυτό τον τρόπο θα διατηρείτο το ίδιο επίπεδο απασχόλησης χωρίς την ανάγκη της μείωσης της ονομαστικής αξίας του νομίσματος. Όμως οι σκληρύνσεις που επικρατούν στην αγορά προϊόντων και εργασίας στην Ελλάδα καθιστούν αυτή την προοπτική ανέφικτη-ή τουλάχιστον κοινωνικά πολύ επώδυνη.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment