Πόσο θα αντέξει αυτή η κυβέρνηση;

του Στέφανου Κασιμάτη

Καθημερινή
28 Δεκεμβρίου 2010

Κορυφαίος παράγων της Αστυνομίας πληροφορεί διαπρεπή πολιτικό της αντιπολίτευσης ότι «ταυτοποιήθηκε» ένας από τους διαδηλωτές που επιτέθηκαν στον Κωστή Χατζηδάκη και τον τραυμάτισαν. Κατά τις πληροφορίες, ο περί ου ο λόγος διαδηλωτής τυγχάνει να είναι συνταξιούχος μιας ορισμένης ΔΕΚΟ - που δεν είναι φρόνιμο να την κατονομάσω. Ο συνομιλητής προσθέτει (ουσιαστικά, αντιπαραβάλλει με την αποκάλυψη) την πληροφορία ότι δύο από τα άτομα που προσπάθησαν να προστατεύσουν τον τέως υπουργό ήσαν άνεργοι· επικαλείται δε σχετικά δημοσιεύματα του Τύπου. (Για τους κυριολεκτούντες, ως προς τη χρήση του επιθέτου «κορυφαίος», σημειώνω ότι η κορυφή είναι συχνά ένα επίπεδο, όπου πολλοί μπορεί να συνυπάρξουν αρμονικά ή μη...)

Το αν είναι ακριβής η πληροφορία εξαρτάται από ένα σωρό παράγοντες: Αν είπε την αλήθεια ο «κορυφαίος παράγων». Αν είπε την αλήθεια ο «διαπρεπής πολιτευόμενος». Μήπως και οι δύο θυσίασαν την ακρίβεια για τη φαντασία; (Λόγου χάριν, για να ενισχύσουν τη χρησιμότητα που μπορεί να έχουν στον συνομιλητή τους...) Μήπως, από υπερβολική αυτοπεποίθηση, ο καθένας τους μετέδωσε το δικό του συμπέρασμα, βασιζόμενος σε στοιχεία ή κουβέντες που δεν ερμηνεύει πάντα ο καθένας με τον ίδιο τρόπο;

Είτε είναι έτσι είτε όχι, αφήστε το υπό αίρεσιν και δείτε το υπό το πρίσμα δύο χθεσινών ειδήσεων: Στέλεχος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (συλλόγου, ο οποίος σεμνύνεται να αυτοχαρακτηρίζεται ως «ο αρχαιότερος επιστημονικός σύλλογος της σύγχρονης Ελλάδας»...) καλεί από ραδιοφωνικό σταθμό την κυβέρνηση «να μην προχωρήσει στην εφαρμογή μέτρων, που τα επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή». Η διατύπωση είναι σκοπίμως αμφίσημη: να μην εφαρμόσει τα μέτρα που καταργούν την προστασία του δικηγορικού επαγγέλματος και να εξακολουθήσει την πατροπαράδοτη στάση μας εδώ και τριάντα χρόνια (δηλαδή, να κάνουμε τα κορόιδα απέναντι σε ευρωπαϊκούς κανονισμούς, που έχουμε την υποχρέωση να εφαρμόσουμε...) ή μήπως να τα νομοθετήσει και, στα μουλωχτά, να μην εφαρμόσει όσα νομοθετήσει; Αν είναι το δεύτερο, τότε η Ομοσπονδία Συλλόγων της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας, το διατυπώνει με περισσότερη ευθύτητα: κατά πληροφορίες μεταδοθείσες από την κρατική τηλεόραση, η ομοσπονδία διοχετεύει ανεπισήμως στους συνομιλητές της ότι, θα αποσύρει την απειλή της απεργίας, εφόσον η κυβέρνηση νομοθετήσει τις μετατάξεις υπαλλήλων της πρώην Ολυμπιακής (που σήμερα απειλούν το μονοπώλιο των ήδη εργαζομένων στην ΥΠΑ), αλλά δεν τις εφαρμόζει στην πράξη.

Μα δεν είναι χάρμα; Καθώς ξεχαρβαλώνεται το «κοινωνικό συμβόλαιο» της Μεταπολίτευσης, πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι η κοινωνία επιστρέφει στη «φυσική κατάσταση», όπως την περιγράφει ο Χομπς στον «Λεβιάθαν»: ο καθένας για τον εαυτό του και κάθε συντεχνία, από αυτές που παρήγαγαν τη μεσοαστική τάξη των χρόνων της ευημερίας, εναντίον όλων. Η «ανυπακοή», την οποία διατρανώνει η Αριστερά, συγχέεται με τον συντεχνιακό εγωισμό. Με τέτοιες συνθήκες, όταν δηλαδή οι μεταρρυθμίσεις αγγίζουν πλέον τα συμφέροντα των ισχυρών επαγγελματικών ομάδων, που σχηματίζουν τη ραχοκοκαλιά της μεσαίας τάξης και του κομματικού συστήματος, η πολιτική της κλάψας και του κατευνασμού δεν βοηθούν. Εύκολα τα βάζει κανείς με τους λίγους πλούσιους (έστω και με τα λόγια...), αλλά με τους πολλούς, τα μικρά και συνασπισμένα συμφέροντα πώς μπορεί να τα βάλει; Μπορεί, εφόσον έχει τη διάθεση να αλλάξει πρώτα ο ίδιος.

Περισσότερα