Επιχειρησιακές συμβάσεις

του Ιωάννη Ληξουριώτη

Καθημερινή
15 Δεκεμβρίου 2010

Επειδή διάφορα αυθαίρετα περί «επιχειρησιακών συμβάσεων» κυκλοφορούν στον Τύπο και στα παράθυρα των τηλεοράσεων, με κίνδυνο να φανεί πολύ «δασκαλίστικο», θα αρχίσω με κάποιες απλές επισημάνσεις: Οι επιχειρησιακές συμβάσεις δεν είναι ατομικές συμφωνίες που υπογράφει κάθε εργαζόμενος με τον εργοδότη. Είναι «συλλογικές» συμφωνίες που υπογράφει το επιχειρησιακό συνδικάτο, όπου υπάρχει, έπειτα από διαπραγματεύσεις με τον εργοδότη. Την ευθύνη της ίδρυσης του συνδικάτου την έχουν αποκλειστικά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι της επιχείρησης και κανείς δεν τους αναγκάζει να το ιδρύσουν. Ετσι, δεν «διακινδυνεύουν» να συναφθεί επιχειρησιακή σύμβαση. Επίσης, την ευθύνη της σύναψης επιχειρησιακής συλλογικής σύμβασης την έχει το ίδιο το συνδικάτο και κατά συνέπεια οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και κανένας δεν τους αναγκάζει να τη συνάψουν.

Εάν, λοιπόν, ξεκαθαρίσαμε με τα απλά, ας πάμε στα λίγο πιο δύσκολα, μιας και επί δύο μήνες περίπου, όλοι σχεδόν έχουν ξεσηκωθεί κατά της «επάρατης» επιχειρησιακής σύμβασης, αυτό το «τέρας» που θα κατασπαράξει τις «κλαδικές» συμβάσεις εργασίας και μαζί μ' αυτές θα ξεκοκαλίσει τους μισθούς των εργαζομένων. Δυστυχώς, πέραν των συνδικαλιστών, έγκριτοι δημοσιογράφοι που καλύπτουν το εργατικό ρεπορτάζ αντιμετωπίζουν την επιχειρησιακή σύμβαση ως το κακό «τζίνι» που η κυβέρνηση, κατ' εντολήν της τρόικας, ετοιμάζεται να απελευθερώσει από το λυχνάρι του Μνημονίου, ενώ κάποιοι «εργατολόγοι» βλέπουν να στήνεται «η κλαδική σύμβαση στο απόσπασμα».

Περισσότερα