Η αντίφαση

του Χρήστου Χατζηεμμανουήλ

ΣΚΑΪ.gr
29 Δεκεμβρίου 2010

Αν για την πλειοψηφία των υποστηρικτών του το Μνημόνιο υπήρξε λύση ύστατης ανάγκης, προκειμένου «να εξακολουθήσει το κράτος μας να πληρώνει μισθούς και συντάξεις», για κάποιους άλλους μοιάζει με από μηχανής θεό, που καθιστά δυνατό να ληφθούν αποφάσεις δύσκολες αλλά αναγκαίες, και που θα οδηγήσει στην εξυγείανση της χώρας. Ελέχθησαν και λέγονται πολλά για την κρίση ως μία καλή ευκαιρία, που δεν πρέπει να πάει χαμένη. Ακούμε ξανά και ξανά ότι το Μνημόνιο αποτελεί την αποτύπωση ενός γενναίου μεταρρυθμιστικού προγράμματος, που η χώρα θα έπρεπε να έχει υλοποιήσει εδώ και χρόνια.

Για τους αισιόδοξους, οι μεταρρυθμίσεις θα οδηγήσουν σχεδόν αυτόματα σε αποτελεσματικότερη λειτουργία της εσωτερικής αγοράς αγαθών, υπηρεσιών και εργασίας, μεγαλύτερη διεθνή ανταγωνιστικότητα, κι από εκεί σε ταχύτερη και βιώσιμη ανάπτυξη. Επί πλέον, χάρις στο Μνημόνιο, η χώρα θα απαλλαγεί από τα δεσμά του συντεχνιασμού, της προσοδοθηρίας, της διαφθοράς, της υποκατάστασης της οικονομίας από την πελατειακή συναλλαγή. Και πράγματι, αν οι μεταρρυθμίσεις προχωρούσαν –που δεν προχωρούν– και αν ήσαν σωστά σχεδιασμένες –που δεν είναι– το Μνημόνιο θα είχε το θετικό ότι δημιουργεί ευκαιρίες για αναγκαίες προσαρμογές και τις δρομολογεί κατά τρόπο ορθολογικό και εύτακτο.

Εν τούτοις, είναι εσφαλμένη η άποψη, κατά την οποία οι διαρθρωτικές αλλαγές θα οδηγήσουν από μόνες τους σε ταχεία αποκατάσταση των ρυθμών ανάπτυξης, και συνεπώς σε μεγαλύτερη φοροδοτική ικανότητα, που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση ρευστότητας και θα αποκαταστήσει εντός διετίας την φερεγγυότητά της. Κι αυτό, για δύο λόγους: Πρώτον, διότι η ανάπτυξη είναι δυσχερής σε πλαίσιο φορολογικής καταστολής. Η χώρα διακρίνεται για τους εξαιρετικά υψηλούς συνολικούς φορολογικούς συντελεστές της και την τεράστια αβεβαιότητα ως προς τις φορολογικές υποχρεώσεις, που επιτείνεται όταν η επιβολή των ασαφών νομοθετικών διατάξεων αποκτά αστυνομοκρατική διάσταση και καταλήγει να επαφίεται στην διακριτική ευχέρεια των κάθε λογής «ράμπο» και «αδιάφθορων». Και δεύτερον, διότι και οι διαρθρωτικές αλλαγές θέλουν χρόνο για τη νομοθέτηση και την υλοποίησή τους.

Περισσότερα