Καθημερινή
22 Φεβρουαρίου 2011
Πρέπει ο πρωθυπουργός να δεχθεί, χωρίς επιφυλάξεις, σοβαρές τουλάχιστον, το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας που θα προτείνουν Μέρκελ και Σαρκοζί στους υπόλοιπους της Ενωμένης Ευρώπης; Η απάντηση είναι, ανεπιφύλακτα, θετική. Θα προσθέσω, μάλιστα, πως όσα, μέχρι στιγμής, γνωρίζουμε ότι θα συμπεριλαμβάνει το Σύμφωνο είναι υποστηρικτικά της προσπάθειας που ήδη καταβάλλει η Ελλάδα.
Γιατί τότε, ευλόγως αναρωτιέστε, παρουσιάζεται το Σύμφωνο ως το διαβατήριο για την κόλαση; Γιατί σχολιαστές, που χρήζουν ιατρικής παρακολούθησης, κάνουν δεύτερη (και τρίτη...) καριέρα ως υβριστές της Γερμανίδας καγκελαρίου (παρ’ όλο που ο Γάλλος πρόεδρος μοιράζεται εξ ολοκλήρου την ευθύνη!), χωρίς, προφανώς, να έχουν κατανοήσει το αντικείμενο; Η απάντηση «γιατί έτσι συνήθως συμβαίνει» δεν είναι αποδεκτή, όταν πλέον διακυβεύεται η οικονομική (και προφανώς όχι μόνον αυτή) σταθερότητα της χώρας.
Ισχυρίζομαι –και θα το αναλύσω σήμερα και στα επόμενα, στη διάρκεια της εβδομάδας, σημειώματά μου στην Κ – ότι δεν υπάρχει τίποτε που να μας οδηγεί στην απόρριψη του Συμφώνου. Για παράδειγμα, η «Aποσύνδεση μισθών από τον πληθωρισμό» δεν αφορά τη χώρα μας, αφού η σύνδεση ήδη δεν ισχύει, τουλάχιστον με την έννοια που την είχαμε συνηθίσει στη δεκαετία του ’80. Το συγκεκριμένο πρόβλημα έχουν χώρες όπως η Κύπρος, το Βέλγιο και το Λουξεμβούργο. Το δικό μας είναι λίγο διαφορετικό. Από συνήθεια, οι εκπρόσωποι εργατικών και εργοδοτικών συνδικάτων, όποτε συζητούν συμβάσεις εργασίας, επιδιώκουν να συμφωνήσουν στο ποσοστό αύξησης των ονομαστικών αμοιβών.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment