Καθημερινή
20 Φεβρουαρίου 2011
Αν και είναι ακόμη νωρίς, η πορεία των πραγμάτων φαίνεται να επιβεβαιώνει ένα πάγιο γνώρισμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης: στις μεγάλες κρίσεις αντιδρά υποτονικά, αμήχανα και καθυστερημένα, μπερδεύει τα βήματά της, αναδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων, απογοητεύει όσους πίστεψαν σε αυτήν. Στη συνέχεια όμως, η παράταση της κρίσης πείθει τους πιο απρόθυμους για την ανάγκη δράσης, μετατρέπει τη διάχυτη απογοήτευση σε ενέργεια, κινεί πρωτοβουλίες, οικοδομεί σταδιακά συναινέσεις. Και κάποια στιγμή, νωρίτερα ή αργότερα, η Ευρώπη ξαναβρίσκει το βηματισμό της, χρησιμοποιώντας την κρίση ως εφαλτήριο για ένα νέο άλμα ολοκλήρωσης.
Κάτι τέτοιο βρίσκεται τώρα στα χαρτιά, στα κείμενα εργασίας και τα non papers που πάνε κι έρχονται με ζωηρούς ρυθμούς μεταξύ εθνικών και κοινοτικών αξιωματούχων. Κινητήριος δύναμη ολοκλήρωσης στην Ευρωζώνη δεν είναι πια το φεντεραλιστικό όραμα ή ο ιδεαλισμός μιας πολιτικής Ενωσης. Αυτό παρήλθε, με την τιμητική αποστρατεία των τελευταίων Ευρωπαίων πολιτικών της μεταπολεμικής γενιάς. Κινητήριος δύναμη τώρα, που συσπειρώνει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και κινητοποιεί (επιτέλους) τη Γερμανία να αναλάβει τις ευθύνες της, είναι το τεράστιο αποτρεπτικό κόστος της διάλυσης, σε έναν κόσμο εντεινόμενα διπολικό, στον οποίο η Ευρώπη πρέπει να κρατήσει την ενότητα, συνοχή και ακεραιότητα του ενιαίου νομίσματός της, εάν θέλει να παραμείνει παγκόσμια οικονομική δύναμη. Αυτό το ωμά ρεαλιστικό όραμα περιέχει και μια ξεκάθαρη αξιολογική επιλογή: συγκρινόμενη με τους δύο ανταγωνιστικούς εναλλακτικούς πόλους, ΗΠΑ και Κίνα, η Ευρώπη εξακολουθεί να προσφέρει το πιο ελκυστικό και ισορροπημένο μοντέλο κοινωνικής οικονομίας της αγοράς (ιδίως τώρα που αφηνιασμένοι Ρεπουμπλικανοί επανακατέλαβαν το Κογκρέσο...).
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment