Καθημερινή
27 Φεβρουαρίου 2011
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να μην λύνεις ένα πρόβλημα. Ο ελληνικός τούς συμπεριλαμβάνει όλους. Κατ’ αρχήν δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε για τη φύση του προβλήματος. Δεύτερον αδυνατούμε να το ορίσουμε επακριβώς. Αδυνατούμε, δηλαδή, να το περιγράψουμε και να το μετρήσουμε. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, είτε να το υποτιμούμε είτε να το μεγεθύνουμε. Υποτιμώντας το, το αφήνουμε να διογκώνεται μέχρι να γίνει εκρηκτικό και μεγεθύνοντάς το προχωράμε σε λύσεις πανικού που δεν είναι πάντα οι καλύτερες. Ακόμη και στις ελάχιστες περιπτώσεις που δεν θα συμβούν όλα αυτά, αρχίζουν οι γενικεύσεις και οι άστοχες αναλογίες που μάς μπερδεύουν. Από αυτές περνάμε στις «εναλλακτικές» λύσεις που βρίσκονται στο πεδίο του φανταστικού για να καταλήξουμε στην μοιρολατρία του «σ’ αυτόν τον τόπο τίποτε δεν μπορεί να γίνει».
Η πρώτη πρακτική μη επίλυσης προβλημάτων είναι η διάχυσή τους σε άλλα υπαρκτά προβλήματα. Υπάρχει για παράδειγμα η ανακοίνωση του ΚΚΕ για το παράνομο παρκάρισμα στην Αθήνα. Επειδή, λέει, τα λαϊκά εισοδήματα πλήττονται από την κρίση η δημοτική αστυνομία πρέπει να αφήνει ατιμώρητους όλους εκείνους που παρκάρουν όπου θέλουν. Αυτή είναι η γελοία εκδοχή αυτής της πρακτικής. Η σοβαρή είναι η προτροπή για διάχυση της παρανομίας, στο όνομα των άλλων παρανομούντων. Ενα από τα επιχειρήματα των εξεγερμένων της Κερατέας είναι ότι «οι πολιτικοί έκλεψαν και κανείς δεν πήγε φυλακή». Ας υποθέσουμε το αναληθές ότι έκλεψαν όλοι οι πολιτικοί. Αυτό πώς απαντά στο πρόβλημα των σκουπιδιών της Αττικής; Και αν στο όνομα της καθολικής ευθύνης των πολιτικών δεν γίνει ο ΧΥΤΥ στην Κερατέα, τι θα κάνουμε την επόμενη μέρα τα σκουπίδια;
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment