Το Βήμα
20 Φεβρουαρίου 2011
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το ποσό των 50 δισ. ευρώ είναι υπερβολικό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η χρονική στιγμή που αποφασίστηκε η συγκεκριμένη πολιτική, έπειτα από αλλεπάλληλες Εξεταστικές και υπό την πίεση των χρονικών ορίων της αποπληρωμής του δημόσιου χρέους, φέρνουν στη μνήμη μας τους στίχους του λαϊκού τραγουδιού του Κόκοτα «Μ΄ ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό...». Θα μπορούσαμε όμως και να πούμε ότι αξίζει τον κόπο να αφιερώσουμε λίγη φαιά ουσία ώστε να προβληματιστούμε γύρω από την πρόταση. Η ανάλυση στηρίζεται στην άποψη ότι το ελληνικό Δημόσιο σταματά να παίζει τον ρόλο του αρωγού των ιδιωτικών επιλογών και μετατρέπεται σε κεφαλαιούχο διαχειριστή. Το Δημόσιο επιδιώκει να διαχειριστεί την περιουσία του με στόχο αυτή να ευδοκιμήσει, αποδίδοντας το μέγιστο οικονομικά αποτέλεσμα στο Δημόσιο και όχι στον ιδιώτη (π.χ., στον καταπατητή).
Ερώτημα πρώτο: Είναι μεγάλο ή μικρό το ποσό; Είναι ελάχιστο, αν υπολογίσουμε τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα σε μη εκμεταλλεύσιμη αγροτική, τουριστική και αστική περιουσία, σε παραχώρηση δικαιωμάτων εκμετάλλευσης (π.χ., ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, διόδια), σε εμπορεύσιμα κεφαλαιουχικά αγαθά (π.χ., μετοχές, μετατρέψιμα ομόλογα, εγγυήσεις δανείων) κ.ά. Ακόμη και η διαχείριση του ΕΣΠΑ αποτελεί τεράστιο περιουσιακό στοιχείο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αποτίμηση περιουσιακών, ιδιωτικών και δημοσίων, στοιχείων εξαρτάται από τις επιλογές του Δημοσίου. Κάποιοι ιδιώτες έχουν γίνει κατά καιρούς πλούσιοι γιατί, π.χ., «πέρασε ο δρόμος». Τι εμποδίζει το Δημόσιο να «περάσει τον δρόμο και από δικές του περιουσίες»; Είναι ελάχιστο, αν αναλογιστούμε τα οφέλη που έχει το Δημόσιο από την παραχώρηση χρήσης μονοπωλιακών ιδιωτικών δικαιωμάτων (βλέπε άδειες κατασκευής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, Αττική και άλλες εθνικοί οδοί, αεροδρόμια, λιμάνια και άλλες παραχωρήσεις, λαχεία και τυχερά παιχνίδια, έσοδα από τον εναέριο χώρο κ.ά.).
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment