Τα χρόνια της υποµονής

του Μιχάλη Τσιντσίνη

Τα Νέα
28 Μαρτίου 2011

Tο ευρώ µας φέρνει πιο κοντά. Φέρνει την Αθήνα πιο κοντά στο Ελσίνκι. Υποβάλλει το επιτόκιο της Ελλάδας στην πολιτική σπέκουλα των ακροδεξιών, των «αληθινών Φινλανδών» που καλπάζουν χάρη στον αντιευρωπαϊκό λαϊκισµό τους. Συναρτά τη φορολογική πολιτική του ∆ουβλίνου µε την εκλογική επίδοση κάποιου Μάπους, κάπου στη Βυρτεµβέργη. Η κρίση του ευρώ δεν είναι κρίση µόνο οικονοµική. Αλλάζει τον πολιτικό χάρτη σε όλη την ήπειρο. ∆εν µετράνε πια τα κυβερνητικά προγράµµατα. Από προχθές η οικονοµική πολιτική είναι µία. Είναι το σύµφωνο «euro plus» που σύντοµα θα αποτελεί νοµική υποχρέωση όλων των κρατών - µελών.

Σ’ αυτόν τον µονόδροµο, υπό το βάρος της λιτότητας, έπεσαν οι κυβερνήσεις πρώτα της Ιρλανδίας και τώρα της Πορτογαλίας. Κι έτσι, από την τρόικα των ενδεών εταίρων, µόνον η Ελλάδα έχει ακόµη την ίδια κυβέρνηση. Μόνο η Ελλάδα πίνει το γερµανικό φάρµακο, χωρίς να βιώνει σοβαρές πολιτικές παρενέργειες. ∆εν είναι περίεργο;

∆εν είναι, αν όντως υπάρχει αυτό που η κυβέρνηση επικαλείται ως το πιο ισχυρό της έρεισµα: η ανοχή της σιωπηλής πλειοψηφίας. Της πλειοψηφίας που έχει συνείδηση της χρεοκοπίας και υποµένει τη δηµοσιονοµική προσαρµογή, µε την ελπίδα ότι αυτή είναι µέρος ενός προγράµµατος ουσιαστικού εξευρωπαϊσµού.

Περισσότερα