Προϋποθέσεις συναίνεσης

του Νίκου Ράπτη

Προοδευτική Πολιτική
29 Μαΐου 2011

Πολύς λόγος γίνεται περί της αναγκαίας συναίνεσης των πολιτικών δυνάμεων, ως όρου για τη μη χρεοκοπία της πατρίδας και για αποφυγή της κοινωνικής και πολιτικής μας κατάρρευσης. Εδώ και κάμποσο καιρό μάλιστα, το θέμα τίθεται από τους δανειστές μας και συνδέεται άμεσα με τη συνέχιση της επιχείρησης διάσωσης της χώρας.

Κατά τη γνώμη μου όμως, το θέμα τίθεται με υπέρμετρη χρήση ηθικών όρων, πράγμα που όταν συμβαίνει στην πολιτική συνήθως υποκρύπτει υστεροβουλία και διάθεση παραπλάνησης. Στην πολιτική, την κεντρική θέση την κατέχουν πάντα η εξουσία και ο συσχετισμός δύναμης. Τα ωραία λόγια αποτελούν περιτύλιγμα, που χωρίς να είναι αδιάφορο, δεν είναι ποτέ η ουσία της.

Στο δημοκρατικό πλαίσιο, την εξουσία -και άρα την ευθύνη- την έχει πάντα η εκλεγμένη κυβέρνηση: όταν οι κυβερνήσεις είναι ανίκανες ή αδύναμες, επιχειρούν φυσικά πάσης φύσεως αντιπερισπασμούς με σκοπό να το κρύψουν αυτό, να το διορθώσουν ή απλά να αναβάλουν την παραδοχή του. Επικαλούνται τότε διάφορους παράγοντες που δήθεν διαθέτουν μεγαλύτερη δύναμη από τις ίδιες: τα «ξένα κέντρα», τα μίντια, το «μεγάλο κεφάλαιο» κ.λπ κ.λπ παίζουν συνήθως αυτό το ρόλο. Στην Ελλάδα της υστάτης φάσης του μεταπολιτευτικού καθεστώτος, αρκετά δημοφιλής είναι η προβολή της ισχύος της... αντιπολίτευσης, που όπως είχε πει άλλοτε ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος «δεν μας αφήνει να φάμε (το) γλυκό ψωμί» (που το έχει ζυμώσει η κυβερνητική -«τιτάνια» συνήθως- προσπάθεια).

Είναι προφανές πως πίσω από ανάλογες φλυαρίες των εκάστοτε κυβερνώντων, υποκρύπτεται ένας ολοφάνερος σχεδιασμός: είναι η συσπείρωση του λαού γύρω από την κυβέρνηση, η μετατόπιση του διλήμματος από το «κυβέρνηση ή αντιπολίτευση;» στο «εξουσία του λαού ή εξουσία των ξένων (ή του χρήματος ή άλλου εξωθεσμικού παράγοντα);».

Νυσταλέο, αλλά μπορεί να είναι αποτελεσματικό.

Περισσότερα