Καθημερινή
29 Μαΐου 2011
«Αν όμως η Δαμανάκη καλώς κατάλαβε το εννοούμενο του Ολι Ρεν;», με ρώτησε ένας καλά πληροφορημένος φίλος, λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση της επιτρόπου. Βιαζόμαστε να εξηγήσουμε όσα μας λέγει κάποιος, επιχειρώντας δίκη προθέσεων. Κατά κανόνα μάλιστα, η στάση μας επικυρώνει το νόημα των στίχων με τους οποίους μεγάλωσε η γενιά του Πολυτεχνείου, η οποία ήδη λυγίζει από το βάρος των ευθυνών της.
Η στάση πολλών από τους πολιτικούς μας, αλλά και πολλών από εμάς, εικονογραφείται υπέροχα από τα λόγια του 70χρονου Ντίλαν, στην ανάγνωση του Διονύση, το 1972: «Αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα». Ας μη μας ξαφνιάζει. Υπάρχει βαθύτατα ριζωμένη στον πολιτισμό μας η εξαρτημένη αντίδραση που μπορεί να μας οδηγήσει «να πυροβολήσουμε τον μαντατοφόρο», κάποτε μάλιστα πριν καν ακούσουμε τα νέα.
Κάποιοι άλλοι, ευτυχώς, δεν δυσκολεύτηκαν να πιστεύσουν τη Μαρία Δαμανάκη. Κατανόησαν ότι για να φτάσει στο σημείο να «δώσει δημοσίως» τις αμφιβολίες του Σώματος στο οποίο ανήκει, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είχε σπουδαίο λόγο. Καμία αμφιβολία δεν έχουν όσοι παρακολουθούν από κοντά και με «θρησκευτική» προσοχή τις ανακατατάξεις που κατά κύματα συμβαίνουν στον κόσμο και θυμόμαστε πώς ήταν η Ελλάδα μας χθες, και προχθές, και παλαιότερα.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment