Καθημερινή
29 Μαΐου 2011
Για να κρατηθούμε όρθιοι σ’ αυτή τη φοβερή δοκιμασία, πρέπει να ξέρουμε από πού ερχόμαστε, πού είμαστε και πού πάμε. Ιδίως αφού ο διάλογος διεξάγεται σαν να μην υπάρχει μνήμη, κάποιοι πολιτικοί μάς μιλάνε σαν να μην έχουμε κρίση, και η κοινή λογική συνθλίβεται κάτω από τα μπάζα του αφόρητου λαϊκισμού.
Δεν ξεκινήσαμε μόνο από το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος και έλλειμμα, αλλά και από το μεγαλύτερο εξωτερικό έλλειμμα στην Ε.Ε. Η Ελλάδα το 2009 ήταν μια από τις χειρότερες περιπτώσεις «διπλού ελλείμματος» στον κόσμο. Είχαμε 11% εμπορικό έλλειμμα (10% το 2010), το μεγαλύτερο στην Ευρωζώνη. Τρεις τρόποι υπάρχουν για να αντιμετωπίσεις τέτοιο έλλειμμα. Ο πρώτος είναι να σου δανείσουν οι αγορές (που όμως αρνούνται) ή να σου χαρίσουν τη διαφορά οι εταίροι (που όμως έχουν εύλογες αντιρρήσεις). Ο δεύτερος είναι να γυρίσουμε στη δραχμή, με μια τεράστια υποτίμηση. Αυτό θα ικανοποιούσε ασφαλώς κάποιους κερδοσκόπους ή αποτυχημένους επιχειρηματίες που θα έβρισκαν ευκαιρία να ξελασπώσουν. Θα μας γύριζε όμως τριάντα χρόνια πίσω, θα διέλυε εισοδήματα, αγοραστική δύναμη και αποταμιεύσεις, θα συνιστούσε εθνική καταστροφή.
Άρα η μόνη τρίτη διαθέσιμη λύση που μας μένει είναι να αυξήσουμε τις εξαγωγές, να τις κάνουμε ελκυστικότερες, και να μειώσουμε τις εισαγωγές. Αυτή η λύση μιμείται την υποτίμηση του νομίσματος, χωρίς τα καταστροφικά της αποτελέσματα, αλλά όχι και χωρίς κόστος. Είναι η «εσωτερική υποτίμηση», μείωση τιμών και μισθών, για να μειωθεί η κατανάλωση εισαγωγών και να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα των εξαγωγών. Αυτή είναι η στρατηγική του Μνημονίου. Αλλη εναλλακτική δεν υπάρχει. Πώς μπορεί να γίνει λιγότερο οδυνηρή; Με λιγότερη έμφαση στη μείωση του κόστους εργασίας και περισσότερη στην απελευθέρωση επαγγελμάτων και αγορών που παράγουν ακριβότερα προϊόντα και υπηρεσίες, στην προστασία του ανταγωνισμού από ολιγοπώλια που φουσκώνουν τις τιμές, στην άρση των εμποδίων επιχειρηματικότητας, στην εξυγίανση του κράτους. Διαρθρωτικές αλλαγές, θέλουν χρόνο.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment