Καθημερινή
12 Δεκεμβρίου 2010
Πριν από 3-4 χρόνια, εκατοντάδες πανεπιστημιακοί («οι χίλιοι», όπως τους βάφτισαν) αντέδρασαν ενυπόγραφα στον κατήφορο του δημόσιου πανεπιστημίου. Διεκδίκησαν τα αυτονόητα: να ανοίξουν τα πανεπιστήμια, να παραμείνουν ζωντανοί πόλοι έρευνας και διδασκαλίας κι όχι μαύρες τρύπες ανομίας και ατιμωρησίας. Να σταματήσει η αυθαιρεσία της διάλυσης συλλογικών οργάνων από «αγανακτισμένους» φοιτητές. Να αποκατασταθεί η ελευθερία λόγου, να μην τελεί υπό το έλεος ακραίων μειοψηφιών. Να προστατευθεί η δημόσια περιουσία των ΑΕΙ. Να μεταρρυθμιστεί ο νόμος-πλαίσιο 1268/82, που μας έχει παγώσει στη δεκαετία του ’70. Να γίνουν τα ελληνικά ΑΕΙ «κανονικά» ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, όπου θα εργάζεσαι χωρίς να ντρέπεσαι για την όψη και την κατάντια τους. Αυτά παραμένουν αιτήματα της ελληνικής κοινωνίας, που έχει κουραστεί να πληρώνει τις καταστροφές, δεν αντέχει να βλέπει το ανθρώπινο κεφάλαιο της εκπαίδευσης να απαξιώνεται και δεν έχει πια χρήματα να φυγαδεύει τα παιδιά της να μορφωθούν στο εξωτερικό.
Το υπουργείο Παιδείας κατέθεσε τον Οκτώβριο τις προτάσεις του για τη μεταρρύθμιση των ΑΕΙ. Απαντούν οι προτάσεις αυτές στις μεταρρυθμιστικές προσδοκίες της πανεπιστημιακής κοινότητας; Και ναι και όχι - αλλά κυρίως ναι.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment