Κοινωνική αυτοδικία

του Γιάννη Πρετεντέρη

Τα Νέα
9 Φεβρουαρίου 2011

Η Αριστερά διαµαρτύρεται διά του Ριζοσπάστη και της Αυγής επειδή, λέει, κάποιοι βάζουν στο ίδιο τσουβάλι εκδηλώσεις κοινωνικής ανυπακοής (όπως το κίνηµα κατά των διοδίων) και απλές τραµπούκικες πρακτικές (όπως η επίθεση των χουλιγκάνων στο Θέατρο Τέχνης).

Ο Ριζοσπάστης, μάλιστα, ανακάλυψε και «ενιαίο κέντρο που κινεί τέτοια νήµατα» – για να τους διευκολύνω: η έδρα του βρίσκεται στο Λάνγκλεϊ της Βιρτζίνιας (ΗΠΑ)...

Κανονικά, με ανοησίες δεν ασχολείσαι. Πιστεύω, όµως, ότι με αυτήν τη διαµαρτυρία ανέδειξαν (άθελά τους, υποθέτω...) το πραγµατικό πρόβληµα εκείνου που οι ίδιοι αποκαλούν «κίνηµα κοινωνικής ανυπακοής».

∆ιότι, αν είναι να μην μπερδεύουµε τους τραµπούκους με τους αγωνιστές, πρέπει πρώτα να βρούµε πώς θα τους χωρίσουµε.

Τι είναι, δηλαδή, εκείνο που ξεχωρίζει την «κοινωνική ανυπακοή» από τις απλές «τραµπούκικες πρακτικές» με τις οποίες δεν πρέπει να την τσουβαλιάζουµε; Και ποιος αποφασίζει εγκύρως τι αποτελεί «τραµπούκικη πρακτική» και τι «κοινωνική ανυπακοή»;

Επ’ αυτών, ούτε ο Ριζοσπάστης ούτε η Αυγή παρέχουν την παραµικρή διευκρίνιση. Υποθέτω ότι, κατά πάγια παράδοση της Αριστεράς, διατηρούν το προνόµιο να προσδιορίζουν μόνοι τους τον χαρακτήρα της δράσης τους ανάλογα με ό,τι τους βολεύει.

Περισσότερα