Προοδευτική Πολιτική
9 Φεβρουαρίου 2011
Η πρόσφατη αναφορά του Έλληνα υπουργού οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου σε «μόνιμους μηχανισμούς διασφάλισης της δημοσιονομικής ισορροπίας στο εθνικό μας δίκαιο» επαναφέρει στη δημόσια συζήτηση παλαιότερες απόψεις για την αναγκαιότητα περιορισμών στη δημοσιονομική ανευθυνότητα των εκάστοτε κυβερνώντων.
Απόψεις που, παρά το ειδικό βάρος εκείνων που τις διατύπωσαν, έμειναν στη σκιά της επίπλαστης ευημερίας που εξασφάλιζε η χρηματοπιστωτική επέκταση και ο ανέξοδος δημοσιονομικός εκτροχιασμός, συνεπικουρούμενοι από τον λαϊκιστικό πολιτικό λόγο.
Σήμερα όμως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, καθώς η πρωτόγνωρη οικονομική κρίση και οι συνέπειές της τοποθετούν ορθά τις απόψεις αυτές στο επίκεντρο του προβληματισμού για τα δημόσια οικονομικά.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι η σύνδεση οικονομίας και θεσμικού-νομικού πλαισίου έχει αποτελέσει αντικείμενο ενδιαφέροντος από την εποχή του 'Ανταμ Σμιθ (Adam Smith). Εδώ και σχεδόν τέσσερις δεκαετίες η σχολή της δημόσιας επιλογής και ο κλάδος των «συνταγματικών οικονομικών» επικεντρώνεται στις «αποτυχίες» της πολιτικής αγοράς καθώς τα μέλη των πολιτικών οργανισμών (κυβερνήσεις, γραφειοκρατίες, κ.λπ.) δραστηριοποιούνται στη βάση της εξυπηρέτησης του ατομικά προσδιοριζόμενου οφέλους τους.
Ο Αμερικανός νομπελίστας οικονομολόγος -και από τους επιφανέστερους εκπροσώπους της σχολής της δημόσιας επιλογής- Τζέιμς Μπιουκάναν (James Buchanan) επισημαίνει χαρακτηριστικά ότι, «η πλέον στοιχειώδης πρόβλεψη της θεωρίας της δημόσιας επιλογής, είναι ότι εν τη απουσία συνταγματικών περιορισμών οι δημοκρατίες θα χρηματοδοτήσουν τη δημόσια κατανάλωση με την έκδοση χρέους παρά με τη φορολόγηση και κατά συνέπεια τα επίπεδα των δαπανών θα είναι υψηλότερα από ότι σε έναν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό».
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment