Τα Νέα
8 Φεβρουαρίου 2011
Απλά µαθήµατα διεθνούς δικαίου.
Η προσχώρηση µιας χώρας σε έναν υπερεθνικό οργανισµό συνεπάγεται εκχώρηση των εθνικών αρµοδιοτήτων που απαιτούνται για να λειτουργήσει αυτός ο οργανισµός. Η ΟΝΕ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγµα. οι χώρες που µετέχουν στην ευρωζώνη εκχώρησαν σε ένα κοινοτικό κέντρο τις αρµοδιότητές τους επί των νοµισµατικών, ώστε να µπορεί να υπάρχει η ευρωζώνη. Και ευρώ και άρνηση κατάργησης της δραχµής ή του µάρκου, για παράδειγµα, θα ήταν αδύνατον.
Ένα άλλο παράδειγµα είναι η εξωτερική πολιτική που δεν έχει η ευρωπαϊκή ενωση και συχνά τη µέµφονται πολλοί γι’ αυτό. Μα πώς θα µπορούσε να υπάρχει κοινοτική εξωτερική πολιτική όταν καµία χώρα δεν έχει εκχωρήσει σε κανένα κοινοτικό όργανο τέτοιες αρµοδιότητες; Ή πώς είναι δυνατόν να υπάρχει κοινοτική πολιτική άµυνας όταν ουδείς προτίθεται να εκχωρήσει την ευθύνη της εθνικής άµυνας στην ενωση; Συµπέρασµα: αν θέλουµε να υπάρχει στην ευρωπαϊκή ενωση προστασία και αλληλοεπικάλυψη έναντι των δηµοσιονοµικών κινδύνων πρέπει να της αναθέσουµε και τις αντίστοιχες αρµοδιότητες. Εφόσον επιζητούµε δηµοσιονοµική οµπρέλα πρέπει να αποφασίσουµε ότι η δηµοσιονοµική πολιτική θα ασκείται από την οµπρέλα. Και τον σκύλο χορτάτο και η πίτα αφάγωτη δεν γίνεται.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment