«Αλήτες, ρουφιάνοι...»

του Γιάννη Πρετεντέρη

Το Βήμα
13 Φεβρουαρίου 2011

Σε δυο-τρεις στάσεις λεωφορείων στη λεωφόρο Κηφισιάς διάβασα με έκπληξη το σύνθημα «Αλήτες, ρουφιάνοι, ελεγκτές».

Ποτέ δεν είχα διανοηθεί ότι οι ελεγκτές των λεωφορείων μπορεί να προκαλούν τέτοια αισθήματα. Ούτε είχα συνειδητοποιήσει ότι το ρεύμα των «αλητών» και των «ρουφιάνων» αρχίζει να διογκώνεται τόσο επικίνδυνα στη χώρα μας. Πρώτα οι δημοσιογράφοι, τώρα οι ελεγκτές, μεθαύριο ίσως οι υδραυλικοί και οι δασοφύλακες- σε λίγο η Ελλάδα θα χωρίζεται στα δύο: από τη μια μεριά οι «αλήτες, ρουφιάνοι» και από την άλλη τα «γουρούνια, δολοφόνοι».

Η κατηγοριοποίηση προφανώς δεν είναι αθώα. Θα θυμίσω ότι ο πρώτος εντοπισμός «αλητών» και «ρουφιάνων» έγινε αρχές της δεκαετίας του ΄90 από διάφορες ομάδες αντιεξουσιαστών και φρικιών. Και δεν έγινε τυχαία. Τότε εξέπνεε ένα μοντέλο μεταπολιτευτικής δημοσιογραφίας που θεωρούσε τον δημοσιογράφο κάτι ανάμεσα σε αγωνιστή και ακτιβιστή. Ενα είδος εκπροσώπου των καταπιεσμένων και συνηγόρου των εξεγερμένων- ιδίως όταν δεν υπήρχαν ούτε καταπιεσμένοι ούτε εξεγερμένοι. Η δημοσιογραφία αυτή λειτουργούσε περίπου σαν «συνιστώσα» της Αριστεράς. Δεν ενδιαφερόταν τόσο να ενημερώσει την κοινωνία όσο να την αλλάξει.

Τότε αναδείχθηκε μια νέα δημοσιογραφία πιο επαγγελματική, πιο πεπαιδευμένη, λιγότερο ιδεολογική. Μια δημοσιογραφία που δεν θεωρούσε ότι είχε ανοιχτούς λογαριασμούς με την κοινωνία ούτε με τον νόμο και την τάξη, ακόμη λιγότερο με κάθε μορφής εξουσία. Που προσπαθούσε να ενημερώσει, να αναλύσει, να εξηγήσει, χωρίς να διεκδικεί την εκπροσώπηση κανενός και χωρίς να συμπεριφέρεται σαν κομματικός ινστρούχτορας. Δημοσιογραφία παρεμβατική αλλά όχι γραμμητζίδικη.

Περισσότερα