Καθημερινή
15 Μαρτίου 2011
Μπορούμε να καταλάβουμε γιατί αυτό το πρόγραμμα σταθεροποίησης έπεσε βαρύ στην κυβέρνηση. Είναι κυβέρνηση ενός κόμματος, το οποίο θεοποίησε τον κρατισμό και άσκησε επί μακρόν τις πολιτικές του.
Από την άλλη, όμως, αυτό το πρόγραμμα θα έπεφτε βαρύ σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, οποιουδήποτε κόμματος. Ζούμε σε μια κοινωνία που, όχι μόνο από τη μεταπολίτευση, όπως θρυλείται, αλλά από τον Εμφύλιο και μετά είχε ως μόνο ιδεολογικό μπούσουλα την κρατική παρέμβαση. Από αυτήν την κοινωνία προέρχονται τα κόμματα, από αυτά τα κόμματα προέρχονται τα στελέχη τους. Τις μόνες παραστάσεις που έχουν και τη μόνη ιδεολογική επεξεργασία που έκαναν, είναι αυτό που λένε οι πολίτες μπροστά σε δέκα εκατοστά χιονιού: «Μα, πού είναι το κράτος;».
Η αλλαγή του ιδεολογικού Παραδείγματος δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ο κρατισμός έχει απολιθωθεί στη σκέψη όλων. Οχι μόνο των κυβερνητικών στελεχών, αλλά και των αντιπολιτευόμενων· στη μείζονα και στην παλαβή αντιπολίτευση. Κυριαρχεί ακόμη κι εκεί που θα έπρεπε να είναι κόκκινο πανί, π. χ. στους μαζικούς φορείς των επιχειρηματιών. Βλέπουμε, για παράδειγμα, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης από τη μια να θρηνούν για τις «σπατάλες του κράτους» και ταυτόχρονα να ωρύονται κατά των ιδιωτικοποιήσεων. Να χύνουν δάκρυα για τα ελλείμματα και να αναρωτιούνται γιατί το κράτος δεν δημιουργεί επιπλέον ελλείμματα, συντηρώντας την κρατικοδίαιτη ανάπτυξη.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment