Καθημερινή
10 Μαρτίου 2011
Δεν είναι περίεργο, αλλά πρέπει να το προσέξουμε διότι στο τέλος θα παλαβώσουμε. Φτάσαμε σε ένα σημείο που και η συλλογική μας διάθεση δεν είναι πλέον στα δικά μας χέρια. Εξαρτάται από τα κέφια των άλλων, πρωτίστως των Γερμανών. Μια «καλή» δήλωση της κ. Αγκελα Μέρκελ μάς ανεβάζει στα ουράνια. Μια «κακή» δήλωση ενός μέλους του Δ. Σ. της Μπούντενσμπανγκ μάς ρίχνει στα Τάρταρα. Μια στρυφνή δήλωση κάποιου ξένου οικονομολόγου (όπως συνήθως είναι αυτές οι δηλώσεις) μάς βυθίζει σε βαθύ προβληματισμό.
Αυτή η διαρκής μετατόπιση της συλλογικής μας διάθεσης δείχνει δύο πράγματα. Πρώτον: δεν έχουμε ξεχάσει και ακόμη νοσταλγούμε την περίοδο των φθηνών δανείων, όταν μπορούσαμε ατιμώρητα να καταναλώνουμε δίχως να παράγουμε. Λογικό από μια άποψη, αλλά δίολου παραγωγικό. Καλώς ή κακώς, ότι και να γίνει, ακόμη κι αν βρισκόταν ένας «θείος από την Ανδρομέδα» για να ξεπληρώσει τα 350 δισ. του χρέους μας, η Ελλάδα επί μακρόν δεν πρόκειται να δανειστεί με επιτόκια Γερμανίας. Εκτός αν αρχίσει να παράγει σαν τη Γερμανία. Φυσικά τα πρωτογενή πλεονάσματα, που σύμφωνα με το Μνημόνιο θα εμφανιστούν τον επόμενο χρόνο, θα αλλάξουν την εικόνα προς το καλύτερο, αλλά η Ελλάδα ποτέ δεν πρόκειται να ξαναζήσει την «χρυσή (για την κατανάλωση χωρίς παραγωγή) δεκαετία» του 2000. Επομένως έχει δύο δρόμους: ή θα αυξήσει την παραγωγή της στα επίπεδα της κατανάλωσής της ή θα μειώσει την κατανάλωσή της στα επίπεδα της παραγωγής της. Ελπίζουμε ότι θα πράξει το δεύτερο, αλλά αυτό -σε αντίθεση με όσα ζήσαμε τα περασμένα χρόνια- θέλει μεγαλύτερη οργάνωση και περισσότερη δουλειά.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment