Ποια συναίνεση;

του Αλέξη Παπαχελά

Καθημερινή
6 Μαρτίου 2011

Η εύκολη λύση όταν η χώρα φτάνει, πάλι, στον γκρεμό είναι να μιλήσει κανείς για την εθνική συνεννόηση, ακόμη και για μια κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας. Μετά όμως σκέπτεται κανείς ποια συνεννόηση, για ποια θέματα, με ποιους ανθρώπους, ποιες υγιείς δυνάμεις στην πολιτική; Εδώ είναι προφανές ότι συναίνεση και συνεννόηση δεν μπορούν να υπάρξουν κατ’ αρχήν μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Κορυφαίος υπουργός, μη οικονομικού υπουργείου, περιέγραφε μια ανατριχιαστική κατάσταση: «Αν δεν υπήρχε η τρόικα και η πίεση απ’ έξω, να είστε σίγουροι ότι οι περισσότεροι υπουργοί θα συνέχιζαν να ξοδεύουν σαν να μην έχει πάτο ο δημόσιος κορβανάς. Ετσι έχουν μάθει, το πιστεύουν πραγματικά ότι αυτή είναι η ορθή πολιτική, να ξοδεύεις, να δίνεις εγγυήσεις του Δημοσίου χωρίς να σε νοιάζει ποτέ ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό».

Ο κ. Παπανδρέου, όμως, ήλθε στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ λόγω αυτής της γενιάς στελεχών και σήμερα είναι απόλυτα δέσμιός τους. Οσο εξασθενεί ο ίδιος πολιτικά, και μάλιστα με ραγδαίο τρόπο, τόσο θα τον οδηγούν οι διάφοροι παρατρεχάμενοι στην αγκαλιά των «μηχανισμών» του ΠΑΣΟΚ. Ο σκληρός πυρήνας των νεοεκσυγχρονιστών της κυβέρνησης βλέπει με τρόμο τους λαϊκιστές να σηκώνουν κεφάλι, τον κ. Παπανδρέου να μην μπορεί να διευθύνει την κυβέρνηση και την κατάσταση να βγαίνει εκτός ελέγχου. Το κακό είναι ότι μέσα σε μια γενικότερη παρακμή και ανοργανωσιά δεν μπορούν καν να συντονισθούν μεταξύ τους και να επιβάλουν έναν κανονικό τρόπο λειτουργίας μιας στοιχειώδους κυβερνητικής επιτροπής. «Ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι εναντίον όλων» είναι πλέον μια ακριβής περιγραφή της κυβέρνησης...

Περισσότερα