Δεν τρώνε κουτόχορτο

του Αλέξη Παπαχελά

Καθημερινή
10 Μαρτίου 2011

Υπάρχει ένας μεγάλος κίνδυνος που διαγράφεται μπροστά μας. Οι ξένοι να θέλουν να μας σώσουν με το ζόρι για να προστατεύσουν τα δικά τους συμφέροντα, αλλά εμείς να μη θέλουμε να σωθούμε... Ξέρω, σας ακούγεται παράξενο, αλλά δεν είναι. Οι Bορειοευρωπαίοι θα μας είχαν ρίξει στα «σκυλιά» ή στις αγορές αν θέλετε, αν ήταν σίγουροι ότι έχουν φτιάξει μια αντιπυρική ζώνη προστασίας γύρω από την Ελλάδα η οποία θα τους διασφάλιζε ότι ακόμη κι αν η Αθήνα κήρυσσε στάση πληρωμών, οι συνέπειες για τις τράπεζές τους δεν θα ήταν καταστροφικές. Ακόμη, και υπογραμμίζω το ακόμη με πολλή έμφαση, η Ελλάδα συνιστά συστημικό ρίσκο για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και ενδεχομένως τις ΗΠΑ. Τους ενδιαφέρει, λοιπόν, να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα ή να μην καταρρεύσει μια ελληνική τράπεζα έως ότου ετοιμασθούν πλήρως για να καλυφθούν οι ίδιοι από τον αντίκτυπο.

Πρέπει, όμως, να καταλάβουμε ότι υπάρχουν όρια στην ανοχή, την υπομονή και την καλή θέληση που μπορεί να έχουν οι δανειστές και εταίροι μας. Κάποιοι στην Ελλάδα, σε καίριες, μάλιστα, θέσεις στο ΠΑΣΟΚ και στη Ν.Δ., έχουν την ψευδαίσθηση ότι «τους έχουμε στο τσεπάκι τους Γερμανούς και όλους, να δείτε πώς κάνουν με τη σκέψη μιας ελληνικής χρεοκοπίας...». Πιστεύουν, δηλαδή, ότι μπορούμε εμείς να συνεχίσουμε να μη θεραπεύουμε το ζήτημα της φοροδιαφυγής, να τους κοροϊδεύουμε με μεταρρυθμίσεις-γιαλαντζί και να συζητούμε επί μέρες αν πρέπει ή δεν πρέπει να αξιοποιήσουμε δημόσια περιουσία. Δυστυχώς, οι ξένοι δεν τρώνε κουτόχορτο κι επειδή τους ενδιαφέρει πού πάνε τα λεφτά τους, μας παρακολουθούν από κοντά. Και βλέπουν ό,τι βλέπουμε κι εμείς: μια κυβέρνηση που έχει μείνει από ανάσα και παραπαίει χωρίς συντονισμό και κουράγια, μια αξιωματική αντιπολίτευση ανέτοιμη παντελώς να κυβερνήσει, συνδικάτα στον κόσμο τους, Mέσα Eνημέρωσης που κάνουν την τρίχα τριχιά κι ένα κρατικό μηχανισμό που, δυστυχώς, σάπισε έπειτα από χρόνια αναξιοκρατίας και ηγεμονίας των κομματόσκυλων. Μα, θα μου πουν κάποιοι, πάλι εμείς οι Ελληνες φταίμε; Θα με συγχωρήσουν, αλλά δεν φταίω εγώ ούτε κανείς άλλος αν δεν βλέπουν στον καθρέφτη την παρακμή μας. Σαπίσαμε σιγά σιγά επί 30 χρόνια και δεν νιώθαμε πόσο προχωρούσε η σήψη από τη μια δεκαετία στην άλλη, αλλά ναι, και λυπάμαι που το γράφω, φτάσαμε στον πάτο.

Περισσότερα