Ελευθεροτυπία
15 Μαΐου 2011
Η αξιοπιστία στις σχέσεις μεταξύ των πολιτών, μεταξύ των πολιτών και του κράτους, καθώς και μεταξύ των κρατών αποτελεί, ίσως, τον σημαντικότερο παράγοντα εύρυθμης λειτουργίας της κοινωνίας, της πολιτικής και των διεθνών σχέσεων.
Δυστυχώς στη χώρα μας, αλλά και στις περισσότερες μεσογειακές χώρες, η αξιοπιστία είναι μια έννοια σε ανεπάρκεια, με αποτέλεσμα οι συναλλακτικές σχέσεις τόσο στην ιδιωτική όσο και στη δημόσια σφαίρα να χαρακτηρίζονται από μικρές ή μεγάλες δυσλειτουργίες, που συχνά παίρνουν καταστροφικές διαστάσεις.
Η τήρηση των υπεσχημένων στο δυτικό κόσμο είναι η σημαντικότερη αρετή που διευκολύνει τις σχέσεις μεταξύ των συναλλασσομένων, ενώ στο μεσογειακό χώρο και προφανώς στην Ελλάδα αποτελεί λεπτομέρεια. Οταν οι σχέσεις περιορίζονται στο εσωτερικό της χώρας είναι από την αρχή γνωστό και παραδεκτό ότι η αξιοπιστία δεν αποτελεί θεμελιώδη αρχή. Οσο κι αν η έλλειψη της αξιοπιστίας είναι ενοχλητική, δεν επισύρει την απόλυτη καταδίκη μέσα σ' ένα σύστημα σχέσεων όπου ο κανόνας είναι η αναξιοπιστία (δηλαδή η μη τήρηση υποσχέσεων, δεσμεύσεων και προθεσμιών) και η επιστράτευση διαφόρων δικαιολογιών για την αθέτηση των συμφωνηθέντων.
Ετσι, το ελληνικό κράτος μπορεί να αθετεί τους κανόνες που το ίδιο θέτει, να τους αλλάζει απροειδοποίητα, να παίρνει αντίθετες αποφάσεις μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, να αδιαφορεί γενικότερα για την μη τήρηση των όσων είχε υποσχεθεί. Παράλληλα, τα πολιτικά κόμματα, όταν βρίσκονται στην εξουσία, μπορούν να μην εφαρμόζουν όσα έχουν υποσχεθεί στα προεκλογικά προγράμματά τους, χωρίς αυτό να επισύρει την καταδίκη τους από τους πολίτες, καθώς είναι εθισμένοι σε τέτοιες συμπεριφορές.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment