Τα Νέα
16 Μαΐου 2011
Όταν τον Δεκέµβριο του 2008 το κράτος αυτοκαταργήθηκε και παρέδωσε την πρωτεύουσά του στην τροµοκρατία των κουκουλοφόρων, το ιερατείο του προοδευτικού λυρισµού αντιµετώπισε την έκρηξη της βίας ως παράπλευρη απώλεια της αγανακτισµένης γενιάς των 700 ευρώ. Ψυχοπονιάρηδες ή µύωπες, δεν έχει σηµασία.
Σηµασία έχει ότι η αποτίµηση της καταστροφής έγινε διαγωνισµός ευαισθησίας που σκέπαζε µε την υποκρισία της το προφανές: και το προφανές ήταν ότι η «νεολαία» την οποία υποτίθεται αφουγκράζονταν δεν είχε να πει τίποτε. Ή, ακόµη κι αν εί χε να πει κάτι, αυτό πνιγόταν στη µυρουδιά του καµένου που άφησαν πίσω τους εκείνοι οι δύο µήνες.
Τις ηµέρες εκείνες η τυφλή βία απενοχοποιήθηκε, βαφτίστηκε έκφραση αγανάκτησης και πέρασε στην καθηµερινότητα µιας κοινωνίας αγανακτισµένης, όπως είναι η ελληνική κοινωνία του 2011. Η περίφηµη «γενιά των 700 ευρώ» µέσα σε τρία χρόνια έγινε «κοινωνία των 700 ευρώ» και το Κέντρο της Αθήνας χρησιµοποιήθηκε ως ανθρώπινη χωµατερή από το κράτος.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment