Την αλήθεια πρώτα, και μετά συναίνεση

του Στέφανου Κασιμάτη


Καθημερινή
20 Μαΐου 2011

Η σύσταση των Ευρωπαίων δανειστών μας υπέρ της συναίνεσης του πολιτικού κόσμου προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις, με γραφικότερη όλων την αντίδραση της βουλευτίνας Ηρακλείου κυρίας Σκραφνάκη (ΠΑΣΟΚ), που απείλησε Γερμανούς βουλευτές -προσκεκλημένους μάλιστα της Βουλής των Ελλήνων- ότι αν δεν καταβάλουν οι Γερμανοί τα λεφτά θα πάθουν ό, τι και στη Μάχη της Κρήτης. Ωστόσο, ανεξαρτήτως του επιπέδου των αντιδράσεων -ήπιες και σοβαρές, υποκριτικές ή για τα πανηγύρια- η προτροπή των εταίρων μας ήταν άτοπη· και δεν ειρωνεύομαι καθόλου.

Ηταν άτοπη όχι για τους λόγους που έθιξαν την εθνική, θεσμική, δημοκρατική ή όποια άλλη υπερηφάνεια διαθέτουν οι πολιτευόμενοι, αλλά επειδή βασίζεται σε μια προϋπόθεση, η οποία στην περίπτωσή μας δεν πληρούται. Διότι, απλώς, η συναίνεση επί των χειρισμών προϋποθέτει πλήρη γνώση του προβλήματος. Για να καθήσουμε, με άλλα λόγια, να κουβεντιάσουμε αν τα κόμματα (όσα, τουλάχιστον, δεν ονειρεύονται την Ελλάδα εκτός της ευρωπαϊκής προοπτικής) οφείλουν να συνεννοηθούν επί του πρακτέου, είναι απαραίτητο προηγουμένως τα κόμματα αυτά να έχουν πει την αλήθεια -ολόκληρη και χωρίς εξωραϊσμούς- στους πολίτες. Βλέπετε να ισχύει κάτι τέτοιο;

Αντιθέτως, εγώ βλέπω σχεδόν δακρύοντα τον πρωθυπουργό να φέρει το άχθος του Μνημονίου, ενώ ταυτοχρόνως κηρύττει τον απελευθερωτικό αγώνα, βλέπω το ΠΑΣΟΚ και την κυβέρνησή του να διαλαλούν ότι για την κατάντια μας φταίνε οι κακούργες αγορές και η κρίση του καπιταλισμού, βλέπω και τη Ν. Δ. να θεωρεί ότι υπάρχει η εναλλακτική λύση (παραλλαγή του παλιού καλού τρόπου εξαιτίας του οποίου χρεοκοπήσαμε...). Υπό τις συνθήκες αυτές, με την αλήθεια για το πρόβλημα κρυμμένη επιμελώς κάτω από το χαλί, ασφαλώς και η συζήτηση περί συναίνεσης δεν έχει νόημα.

Επίσης όμως, υπό τις συνθήκες αυτές αποκτά νόημα και η υστερία του πολιτικού κόσμου μόλις ακούει για συναίνεση. Διότι είναι καταφανές ότι τα κόμματα εξουσίας, αυτά που διαμόρφωσαν με πελατειακά κριτήρια το τεράστιο κράτος και συνεχίζουν ώς τώρα να ανταγωνίζονται για τη νομή του, δεν έχουν το παραμικρό συμφέρον από την αποκάλυψη στην κοινή γνώμη της φύσης του προβλήματός μας και της πραγματικής αιτίας του. Αν συμβεί αυτό, θα πρέπει να εξηγήσουν πάρα πολλά για τις πολιτικές διόγκωσης του κράτους που ακολούθησαν επί τριάντα χρόνια. Ουσιαστικά, δηλαδή, θα πρέπει να αυτοαναιρεθούν και ο πολιτικός χάρτης να σχηματισθεί πάλι από την αρχή. Ετσι, συντηρούν την αυταπάτη, εκτιθέμενα όλο και περισσότερο στα μάτια εκείνων που έχουν αντίληψη του προβλήματος (όπως η τρόικα), θυμίζοντας όλο και περισσότερο τον απατεώνα ο οποίος, αρνούμενος να παραδεχθεί την αλήθεια από την αρχή, καταλήγει να σωρεύει το ένα ψέμα πάνω στο άλλο. Είναι ζήτημα χρόνου πότε θα αντιληφθούν οι Ευρωπαίοι ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι βαθύτερο και από πολιτικό: είναι πολιτισμικό. Και όταν το καταλάβουν αυτό, προτιμώ να μη σκέπτομαι τι θα ακολουθήσει.

Περισσότερα