Καθημερινή
27 Μαΐου 2011
Το πρώτο που χρειάζεται είναι ψυχραιμία. Οχι γιατί τα πράγματα είναι εύκολα, αλλά διότι με τον ορυμαγδό των τελευταίων ημερών γίνονται δυσκολότερα. Ο πανικός και οι κραυγές το μόνο που δημιουργούν είναι μια σπειροειδή μετατόπιση της χώρας προς τα κάτω.
Το δεύτερο που χρειάζεται να αναλογιστούμε πού βρισκόμαστε. Να αποτιμήσουμε το Μνημόνιο και πόσο απέχουμε από τους στόχους. Αν πιστέψουμε τα κανάλια υπάρχουν δύο προβλήματα. Πρώτον το Μνημόνιο είναι η λάθος συνταγή και δεύτερον δεν εφαρμόζεται. Αν όμως είναι η λάθος συνταγή ορθώς δεν εφαρμόζεται και αν το πρόβλημα είναι το ότι δεν εφαρμόζεται τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για λάθος συνταγή.
Το πρόβλημα της χώρας πολλά χρόνια τώρα είναι ότι έχει διογκώσει τον δημόσιο τομέα, κάτι που απομυζά πόρους και ανθρώπους από την πραγματική παραγωγή. Το 2009, το κράτος έφτασε να ξοδεύει 36 δισ. περισσότερα απ’ όσα εισέπραξε. Οσο μάς δάνειζαν το πρόβλημα ήταν κρυμμένο κάτω από το χαλί. Εμφανίστηκε με δραματικό τρόπο μόλις κόπηκε η έξωθεν τροφοδοσία. Επομένως, το πρώτο που έπρεπε να κάνουμε -υπήρχε, δεν υπήρχε κρίση χρηματοδότησης, υπογράφαμε, δεν υπογράφαμε Μνημόνιο- ήταν να ισοσκελίσουμε αυτόν τον λογαριασμό. Ο ισοσκελισμός αναγκαστικά θα διεύρυνε την ύφεση που είχε ξεκινήσει ενάμισι χρόνο πριν από το Μνημόνιο. Είναι λογικό· όταν σκορπάς λεφτά το χρήμα κινείται, οι συναλλαγές προστίθενται στο ΑΕΠ και δημιουργείται ψευδής ανάπτυξη. Εδώ όμως υπάρχουν δύο προβλήματα: πρώτον χρειάζεσαι όλο και περισσότερα λεφτά για να τροφοδοτείς αυτή την «ανάπτυξη» και δεύτερον αυτά τα λεφτά δεν υπάρχουν πια. Οι αγορές έκλεισαν και για τους δικούς τους λόγους.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment