Καθημερινή
14 Μαρτίου 2011
Ολοι πλέον αναγνωρίζουν πως η άρθρωση ενός πειστικού οράματος για το μέλλον της χώρας αποτελεί προϋπόθεση για τον μετασχηματισμό της κρίσης σε νέο ξεκίνημα. Οι όροι διαφέρουν: κάποιοι κάνουν λόγο για νέα μεταπολίτευση, άλλοι για μια νέα «μεγάλη ιδέα». Ως προς το περιεχόμενο, όμως, η σύγκλιση είναι αξιοσημείωτη. Πέρα από τα δύο άκρα, είναι γενικό το αίτημα για μια σύγχρονη, αξιοκρατική, τίμια, δυναμική και ευνομούμενη κοινωνία, αυτό δηλαδή που απλοποιώντας αποκαλούμε συχνά «ευρωπαϊκή».
Μπορεί να ανταποκριθεί η χώρα στο αίτημα αυτό; Είναι φυσικό, η κρίση να εγείρει δικαιολογημένα ερωτήματα. Αυτά σχετίζονται τόσο με την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού όσο και με τη λειτουργία του δημόσιου τομέα, αλλά και τη διάχυτη κουλτούρα της κοινωνίας. Αν και το κλίμα των ημερών προδιαθέτει αρνητικά, η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν είναι αυτονόητη.
Φανταστείτε κάποιον που επισκέπτεται την Αθήνα για πρώτη φορά. Εύκολα θα διαπίστωνε πως η πόλη έχει αφεθεί στην τύχη της. Διαδηλωτές μπλοκάρουν το κέντρο της κάθε δεύτερη μέρα, οι δρόμοι είναι κατειλημμένοι από παράνομα σταθμευμένα αυτοκίνητα και εκατοντάδες πλανόδιους πωλητές, δεν υπάρχει τοίχος που να μην είναι γεμάτος από αφίσες ή γκράφιτι. Πρόκειται για μια απογοητευτική εικόνα που ο επισκέπτης αυτός θα περιέγραφε ως «τριτοκοσμική». Δύσκολα, λοιπόν, θα πόνταρε στις μελλοντικές προοπτικές της χώρας και των κατοίκων της.
Αν όμως ο επισκέπτης μας εγκατέλειπε τους δρόμους και κατέβαινε κάτω από την αθηναϊκή γη, θα συναντούσε μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα: το μετρό είναι μια όαση ασφάλειας, ευταξίας, καθαριότητας και λειτουργικότητας. Οι υπάλληλοι είναι ευγενικοί, το ίδιο και οι επιβάτες. Δύσκολα πιστεύει κανείς πως ζει στην ίδια πόλη και κινείται ανάμεσα στους ίδιους ανθρώπους.
Τι κάνει την υπέργεια πραγματικότητα «τριτοκοσμική» και την υπόγεια πραγματικότητα «ευρωπαϊκή»; Γιατί συμπεριφέρονται οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι τόσο διαφορετικά ανάλογα με το αν κινούνται πάνω ή κάτω από τη γη;
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment