Ελευθεροτυπία
12 Δεκεμβρίου 2010
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90, οι περισσότεροι ειδικοί θεωρούσαν ότι οι λιγότερο αναπτυγμένες χώρες της Ε.Ε. (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία) μπορεί να ήθελαν να συμμετάσχουν στην νομισματική ένωση (ευρωζώνη) αλλά σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσαν να εκπληρώσουν τα κριτήρια της ονομαστικής σύγκλισης (πληθωρισμός, δημοσιονομικό έλλειμμα, χρέος) που επέβαλε η Συνθήκη Μάαστριχτ.
Όταν οι λιγότερο αναπτυγμένες χώρες της Ε.Ε. κατάφεραν, περισσότερο με πολιτικά κριτήρια, να γίνουν μέλη της νομισματικής ένωσης (ευρωζώνη), ενώ έπρεπε να συνεχίσουν την προσπάθεια τήρησης των κριτηρίων ονοματικής σύγκλισης, χαλάρωσαν την προσπάθεια και ξέφυγαν από τους περιορισμούς, παρά το γεγονός ότι είχαν υπογράψει το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που επέβαλλε το δημοσιονομικό έλλειμμα να μην ξεπερνά το 3% του ΑΕΠ. Οι περιορισμοί αυτοί είχαν τεθεί προφανώς για να μην χρειασθούν οι λιγότερο αναπτυγμένες χώρες να ζητήσουν από τις αναπτυγμένες μεταφορά δημοσιονομικών πόρων στο πλαίσιο μιας κοινής δημοσιονομικής πολιτικής, που όχι μόνο δεν υπήρχε, αλλά με ρητή διάταξη στη Συνθήκη του Μάαστριχτ απαγορευόταν οποιαδήποτε χρηματοδοτική συνδρομή.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment