Το Βήμα
5 Δεκεμβρίου 2010
Αν η κρίση χρέους φθάσει στην Ισπανία με την ίδια σφοδρότητα που έπληξε την Ελλάδα και την Ιρλανδία, θα πρόκειται για τη μητέρα όλων των κερδοσκοπικών μαχών. Αν η μάχη αυτή χαθεί, τούτο θα σημάνει και το τέλος της ευρωζώνης όπως τη γνωρίζουμε. Το Ταμείο Σταθερότητας και τα πακέτα σωτηρίας προφανώς και δεν αρκούν. Οι ιρλανδικές τράπεζες έχουν πιθανά ανοίγματα που ξεπερνούν τα 500 δισ. ευρώ. Οι ευθύνες των αρχιτεκτόνων της ΟΝΕ παραμένουν τεράστιες. Αγνόησαν όλες τις προειδοποιήσεις και δημιούργησαν μια Νομισματική Ενωση χωρίς καμία θεσμική θωράκιση ή εξουσία παρέμβασης στις αγορές. Σε αυτό το ζήτημα οι γερμανικές εμμονές είχαν καταστρεπτική επίδραση. Τεράστιες όμως είναι και οι ευθύνες των πολιτικών της ευρωζώνης. Εδώ ξεχωρίζουν δύο περιπτώσεις. Πρώτον, η εξαιρετικά στενή σχέση της ιρλανδικής πολιτικής ελίτ με τις τράπεζες επέτρεψε ακόμη και σε μια πραγματικά μικρή τράπεζα όπως η Αnglo Ιrish να δανεισθεί και να δανείσει τεράστια ποσά. Δεύτερον, η μυωπική αντιμετώπιση της κρίσης από την καγκελάριο Μέρκελ, η οποία θα μπορούσε παρέχοντας τον περασμένο Φεβρουάριο διμερείς εγγυήσεις στην Ελλάδα να αναβάλει την εκδήλωση της αναπόφευκτης κρίσης για τουλάχιστον έξι μήνες.
Αυτοί θα ήταν οι κρίσιμοι έξι μήνες κατά τους οποίους ένα ρεαλιστικό σχέδιο άμυνας των χωρών της ευρωζώνης έναντι των πιέσεων των αγορών θα μπορούσε να έχει καταστρωθεί και εκτελεσθεί με αυξημένες πιθανότητες επιτυχίας.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment