Τα Νέα
12 Μαρτίου 2011
Τις τελευταίες εβδοµάδες η Ελλάδα δίνει την εντύπωση µιας χώρας που ετοιµάζεται να χρεοκοπήσει εξαιτίας της πολιτικής και όχι λόγω της οικονοµικοκοινωνικής κρίσης. Σαν να ζούµε µοιρολατρικά την αγωνία µιας επερχόµενης καταστροφής, την οποία όλοι βλέπουν, όλοι ξέρουν ότι πρέπει να αποφύγουµε, αλλά κανείς δεν αναλαµβάνει τις ευθύνες που του αναλογούν. Οι πολιτικοί αρχηγοί «συναίνεσαν» στο να ζητήσουµε διευκολύνσεις από τους δανειστές. Αυτό έλειπε να διαφωνούσαν και σε αυτό! Το καθήκον όµως των πολιτικών ηγετών δεν είναι να επιβεβαιώνουν το αυτονόητο, αλλά να διαµορφώσουν ένα άλλο κλίµα δηµόσιου λόγου που µέσα από τις διαφορές θα εστιάζει στον κεντρικό εθνικό στόχο.
Οποιο µελλοντικό σενάριο και αν εξετάσουµε, όποια όψη της κρίσης και αν τονίσουµε είτε τα ελλείµµατα, είτε το χρέος, είτε την ανταγωνιστικότητα, το τελικό ζητούµενο είναι ότι µετά περίπου τρία χρόνια η Ελλάδα θα πρέπει να παράγει πρωτογενή (τουλάχιστον) δηµοσιονοµικά πλεονάσµατα για µια παρατεταµένη περίοδο. Το έχει πετύχει στην περίοδο 1994-2001. Τώρα πρέπει να τοκάνει µε άλλους τρόπους, σε πολύ δυσκολότερες συνθήκες. Ούτε το Μνηµόνιο, ούτε µια ευνοϊκή ρύθµισητου χρέους,ούτε καν µια «σφαιρική λύση» που συνδυάζει όλα τα προηγούµενα όπως αυτές που διατυπώνουν έγκυρα ευρωπαϊκά επιστηµονικά κέντρα, µετατοπίζουν κατά πολύ το ζητούµενο, ούτε το απαντούν εξ ολοκλήρου. Ούτε τα σηµερινά ευχολόγια για ανάπτυξη που πολλοί λανσάρουν σαν άµεση µαγική λύση. Η ανάπτυξη σε ένα χρεοκοπηµένο κράτος θα γίνει µε βάση τις ιδιωτικές επενδύσεις, τις εξαγωγές και τις εξωστρεφείς υπηρεσίες συµπεριλαµβανοµένου του τουρισµού. Ολα αυτά θέλουν χρόνο, προϋποθέτουν εξυγίανση των δηµόσιων οικονοµικών, αποτελεσµατικές πολιτικές µεταρρυθµίσεων, εκλογίκευση του δηµόσιου τοµέα, αναβάθµιση του κύρους των θεσµών, κλίµα εθνικής κινητοποίησηςκαι δίχτυκοινωνικής προστασίας για τους πολύαδύναµους και τους άνεργους.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment