Καθημερινή
19 Μαρτίου 2011
Επαναλαμβάνεται συνεχώς από όλους μας, και δικαίως, ότι στόχος του προγράμματος οικονομικής προσαρμογής, αυτό που περιγράφεται στο Μνημόνιο, πρέπει να είναι η επιστροφή στην ανάπτυξη. Οσο αυτό δεν συμβαίνει τόσο τα κρατικά έσοδα θα υστερούν, υπογραμμίζουν οι ίδιοι.
Ακούγεται αυτονοήτως σωστό. Εξάλλου, και μάλλον αυτό είναι που δεν προσέχουν οι πολιτικοί μας, αυτό ακριβώς συμβαίνει: η οικονομία είναι έτοιμη να ζεστάνει τις μηχανές. Χρειάζεται όμως, προηγουμένως, να αλλάξει λάδια, να λιπάνει τα κατάλληλα μέρη, να ρυθμίσει βαλβίδες και, κυρίως, να πάρει καύσιμο. Αποτελεί «παιδικό καπρίτσιο» η βιασύνη με την οποία απαιτούν εκπρόσωποι «παραγωγικών» τάξεων, κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές και ο κ. Σαμαράς, την επιστροφή σε θετικούς ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ. Επιπλέον, η αλλαγή του προσήμου σε αυτό ακριβώς το νούμερο δεν έχει τη σημασία που κατά κανόνα αποδίδουμε, σε αυτήν τη φάση της οικονομίας. Αυτό που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι να γυρίσουμε σε θετικό έδαφος την προστιθέμενη αξία της ελληνικής παραγωγής και να μειώσουμε τις εισαγωγές.
Οι περισσότεροι από όσους ανυπομονούν την επιστροφή στην «ανάκαμψη» φαντάζονται ότι αυτό θα συμβεί με ταυτόχρονες, κάποτε μάλιστα προηγούμενες, αυξήσεις της επιχειρηματικής και συνδικαλιστικής αμοιβής τους. Ζητούν επίσης την παροχή νέων πιστώσεων από τις τράπεζες, ακόμη και αν βρίσκονται σε αδυναμία να παρακολουθήσουν τις ήδη ανειλημμένες υποχρεώσεις τους. Πιστεύουν ότι η κυβέρνηση οφείλει να διατηρήσει το τρέχον επίπεδο δαπανών σε όλη την έκταση του κράτους, ακόμη και αν οι τοπικοί ή ειδικοί προϋπολογισμοί δεν έχουν καμία τεκμηρίωση.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment