Καθημερινή
13 Μαρτίου 2011
Από μία άποψη είναι κατανοητή η μεταρρυθμιστική κόπωση της κυβέρνησης. Το έργο είναι βαρύ, οι αντιστάσεις μεγάλες και η κοινωνική πίεση υπέρ των μεταρρυθμίσεων πνίγεται από τις κραυγές εκείνων που σιτίζονται από το τέλμα στο οποίο είναι επί χρόνια είναι κολλημένη η χώρα. Από μιαν άλλη άποψη, όμως, αυτή η κόπωση είναι αδικαιολόγητη. Οχι γιατί η προσπάθεια είναι εθνική. Ούτε επειδή απαιτούν τις μεταρρυθμίσεις οι «κακοί» Ευρωπαίοι και οι «χειρότερες» αγορές, με τίμημα τη χρεοκοπία. Κυρίως γιατί ένα μεγάλο κομμάτι αυτών των μεταρρυθμίσεων το απαιτεί το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ. Θα συμφωνήσουμε ότι ο πρωθυπουργός είπε ότι «λεφτά υπάρχουν» και ποτέ δεν υπονόησε περικοπές μισθών και συντάξεων, αλλά η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων ήταν στις προεκλογικές υποσχέσεις του ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο ισχύει και για την καταπολέμηση της σπατάλης στον δημόσιο τομέα «με την κατάργηση άχρηστων οργανισμών και επιτροπών», όπως και το νοικοκύρεμα στον τομέα της Yγείας. Μπορεί οι υπουργοί να κουράστηκαν από τον αγώνα τους με τους γιατρούς του ΙΚΑ, που ήθελαν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους, αλλά το Σύστημα Ενιαίας Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας παραμένει βασική προεκλογική υπόσχεση του ΠΑΣΟΚ.
Υπάρχει, βέβαια, το ελαφρυντικό ότι «έπεσαν όλα μαζί». Θα συμφωνήσουμε ότι μια μεταρρυθμιστική προσπάθεια γίνεται πολύ πιο δύσκολη όταν προηγουμένως υποχρεούσαι να κόψεις οριζοντίως μισθούς και συντάξεις. Από την άλλη πλευρά, όμως, όλοι ξέρουν ότι μεταρρυθμίσεις που δεν γίνονται άμα τη αναλήψει των καθηκόντων μιας κυβέρνησης δεν γίνονται ποτέ. Οπότε, προς τι η όποια κόπωση; Δεν ήξεραν; Δεν υπολόγισαν ότι θα έχουν σφοδρές αντιστάσεις από κατεστημένα συμφέροντα, ισχυρές συντεχνίες, αντιστάσεις που θα έπρεπε να κάμψουν; Αρα η κόπωση, ακόμη κι αν είναι κατανοητή, δεν δικαιολογείται.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment