Καθημερινή
6 Μαρτίου 2011
Πριν από λίγο καιρό μου ζήτησαν να πω πώς εξηγώ την αδράνεια που επιδεικνύει ο πολιτικός κόσμος και η πολύ μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας απέναντι στον κίνδυνο της ολοκληρωτικής οικονομικής κατάρρευσης.
Για να απαντήσω κατέφυγα σε έναν παραλληλισμό. Αν κάποιος πέσει σε ένα ορμητικό ποτάμι και καταλάβει ότι το ρεύμα τον παρασύρει και τον οδηγεί σε πνιγμό, τι κάνει; Αδρανεί; Δεν νομίζω. Αγωνίζεται να πιαστεί κάπου, κολυμπάει με όλες τις δυνάμεις του προς κάποιο ασφαλές σημείο, φωνάζει βοήθεια, τέλος πάντων κάτι κάνει. Πότε αδρανεί; Οταν κουραστεί και όταν συμβιβαστεί με το γεγονός ότι έφθασε το τέλος του.
Πώς λοιπόν μπορώ να εξηγήσω την αδράνεια της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού; Και όχι μόνο του λαού, αλλά και της συντριπτικής πλειοψηφίας της κυβέρνησης; Δεν πιστεύω ότι έχουν συμβιβαστεί, είτε ο λαός, είτε η κυβέρνηση, είτε τα άλλα κόμματα, με την ιδέα ότι έφθασε το τέλος μας, ότι θα πνιγούμε. Επειδή δεν το πιστεύω, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αδρανούν επειδή δεν αντιλαμβάνονται ότι κινδυνεύουν. Πιστεύουν ακράδαντα ότι ο Θεός της Ελλάδας θα βάλει το χέρι του.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment