Καθημερινή
20 Μαρτίου 2011
Η ενότητα και οι ηγετικές ικανότητες της Ευρωπαϊκής Ενωσης δοκιμάζονται σκληρά εδώ και πολλούς μήνες και σε πολλά μέτωπα. Για παράδειγμα, άσχετα με το αν η επέμβαση στη Λιβύη είναι σοφή ή όχι επιλογή, η αργοπορία στη λήψη αποφάσεων από την Ευρώπη προδίδει ανικανότητα από πλευράς της. Και κυρίως για τη Γερμανία, η οποία 65 χρόνια μετά τον Χίτλερ, αδυνατεί να αναλάβει ηγετικό ρόλο στη διεθνή σκηνή.
Τον χρόνο που πέρασε, η Αγκελα Μέρκελ καθιερώθηκε ως η μη-ηγέτιδα της Ευρώπης και ενσαρκώνει το κενό στην κορυφή της Ενωσης. Οπως συνέβη και στην περίπτωση της Λιβύης, έτσι και με το πρόβλημα της Ευρωζώνης, το μόνιμο τροπάριο του Βερολίνου είναι «μη με φορτώνετε με υποχρεώσεις σας παρακαλώ!». Η προσπάθεια αναμόρφωσης της Ευρωζώνης παραμένει παγιδευμένη στη γερμανική φιλοσοφία και στα στενά εθνικά συμφέροντα. Τα μέτρα που συμφωνήθηκαν στη Σύνοδο της περασμένης εβδομάδας δεν θα σώσουν οριστικά το ενιαίο νόμισμα, παρά μόνο θα καθυστερήσουν κάπως την επόμενη κρίση.
Οι δομικές και θεσμικές ανισορροπίες μέσα στην Ευρωζώνη παραμένουν. Από δομικής απόψεως, η Γερμανία αποτελεί εξίσου μεγάλο πρόβλημα με την ευρωπαϊκή περιφέρεια. Μάλιστα, τα δύο προβλήματα είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Ωστόσο, οι Γερμανοί αδυνατούν να καταλάβουν ότι οι δικές τους πολιτικές προκαλούν προβλήματα στους άλλους εταίρους τους. Αυτή η μυωπία χαρακτηρίζει όλες τις συνιστώσες της γερμανικής κοινωνίας και πολιτικής σκηνής και απομακρύνει τη χώρα από τους περισσότερους εταίρους της. Εν τούτοις, ο εθισμός της Γερμανίας στην περιστολή της εσωτερικής κατανάλωσης και την προώθηση της ανάπτυξης αποκλειστικά σχεδόν από τις εξαγωγές, εξάγει και την εξάρτηση από ρευστότητα στην ευρωπαϊκή περιφέρεια και καθιστά το σύστημα ευάλωτο σε κρίσεις.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment