Το µυστήριο του χρέους

του Παύλου Τσίμα

Τα Νέα
5 Μαρτίου 2011

Στοιχειώδες, που θα έλεγε και ο Σέρλοκ Χολµς: για να λύσεις ένα πρόβληµα, θα πρέπει προηγουµένως να το ορίσεις. Το ερώτηµα, λοιπόν, είναι αν, βαδίζοντας προς το κρίσιµο ραντεβού της 25ης Μαρτίου, έχουµε ορίσει σωστά το πρόβληµα που περιµένουµε να λυθεί.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, πρώτα. Η κυρίαρχη (γερµανική) άποψη περιγράφει το πρόβληµα που πρέπει να λυθεί ως ένα πρόβληµα δηµοσιονοµικής αδυναµίας κάποιων χωρών της ευρωζώνης –των άσωτων, των απερίσκεπτων, εκείνων που εξαρχής δεν θα έπρεπενα γίνουν δεκτοί στο κλαµπ και που πρέπει τώρα να «σωθούν», αφού πρώτα τιµωρηθούν παραδειγµατικά, ώστε να δοθεί ένα καλό παράδειγµα… Αλλά αν το πρόβληµα δεν είναι αυτό; Αν έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν (όπως ο πρώην καγκελάριος Σµιτ) ότι το πρόβληµα της Ευρώπης είναι πρόβληµα αδυναµίας των τραπεζών της; Αν έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν (όπως ο Γιούνκερ) πως αντί για «πακέτα σωτηρίας» των υπερχρεωµένων χωρών µε δανεικά και µε τιµωρητικά επιτόκια, που τις βυθίζουν χειρότερα στο πηγάδι του χρέους τους, θα έπρεπε να διευκολυνθούν οι χώρες αυτές να απαλλαγούν από ένα µέρος του χρέους και, παράλληλα, να βοηθηθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες να αντέξουν το σοκ του «κουρέµατος»; Κι αν έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν(όπως ο Ντελόρ και ο Πρόντι) ότι το πρόβληµα των ανισορροπιών της ευρωζώνης δεν µπορεί να λυθεί µε ένα καταναγκαστικό Σύµφωνο Ανταγωνιστικότητας, one size, αλλά µε µια αληθινή µεταρρύθµιση που θα δηµιουργήσει ευρωπαϊκούς θεσµούς οικονοµικής διακυβέρνησης;

Αν έχουν δίκιο οι άλλοι, αν η κ. Μέρκελ ορίζει πράγµατι µε λάθος τρόπο το πρόβληµα (από φόβο πως η αλήθεια θα της κοστίσει ψήφους στις εκλογές), τότε είναι φανερό ότι την 25η Μαρτίου θα έχουµε να διαλέξουµε µεταξύ δύο κακών: τη µη λύση, το ναυάγιο. Και τη λάθος λύση, που θα επιδεινώσει το πρόβληµα.

Περισσότερα