Καθημερινή
20 Μαρτίου 2011
Εχει μια ιδιαίτερη σημασία η απόφαση του υπουργείου Παιδείας να κλείσει, μέσω συγχωνεύσεων, 1.056 σχολικές μονάδες, συνενώνοντας 1.933 σχολεία σε 877, επί συνόλου 16.000 σε όλη τη χώρα. Δεν είναι μόνο ο προφανής εξορθολογισμός και η εξοικονόμηση πόρων σε μια χώρα που είναι πρώτη στον ΟΟΣΑ σε αναλογία μαθητών/καθηγητών. Δεν είναι ούτε το μέτωπο με την ΟΛΜΕ, τη λαϊκίστικη αντιπολίτευση και τον μικροτοπικισμό. Είναι όλα αυτά και κάτι ακόμα: ότι ένα υπουργείο δείχνει εμπράκτως πως δεν θεωρεί υποχρέωσή του να λειτουργεί ως υπερασπιστής παντός κεκτημένου και πάτρωνας των υπαλλήλων του και των εποπτευόμενων συμφερόντων.
Χουβαρντάδες υπουργοί ξεχείλωσαν τον δημόσιο τομέα οδηγώντας μας όλους στη χρεοκοπία. Υπάλληλοι και προστατευόμενες συντεχνίες είχαν έναν δεδομένο πολιτικό υπερασπιστή: τον κατά κλάδο προϊστάμενο υπουργό, ενάντια ενίοτε στην υπόλοιπη κυβέρνηση και την κοινωνία. Ο υπουργός περιχαράκωνε τον προϋπολογισμό και την επικράτεια του υπουργείου του. Ηταν ο προστάτης πάτρωνας, που έδινε τη μάχη για περισσότερους πόρους, αρμοδιότητες, φορείς κι οργανισμούς, προσλήψεις και λεφτά. Λειτουργούσε κάπως σαν τα μεγάλα αφεντικά του ποδοσφαίρου που πιέζονται από τους οπαδούς να πάρουν το πρωτάθλημα, έστω κι αν χρειαστεί να «φτιάξουν» τον αγώνα. Ετσι κι ο υπουργός–πάτρωνας ήταν ένα είδος πολιτικού αφεντικού, που το κριτήριο επιτυχίας του ήταν να κρατάει την υπουργική επικράτειά του ευχαριστημένη και χορτάτη.
Το κυβερνητικό μας σύστημα ήταν κατ’ ευφημισμόν πρωθυπουργικό. Στην πραγματικότητα, συνιστούσε μια συνομοσπονδία υπουργικών φέουδων, που το καθένα λειτουργούσε για λογαριασμό των «δικών του» υπηκόων. Το γενικό συμφέρον, το δημοσιονομικό κόστος, η εθνική οικονομία, όλα έπονταν μπροστά στην ανάγκη του υπουργού να γίνεται αρεστός στην υπουργική και βουλευτική του πελατεία.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment