Το κίνημα της φασαρίας

του Γιάννη Πρετεντέρη

Το Βήμα
20 Μαρτίου 2011

Στα τέλη της δεκαετίας του ΄60 το κίνημα της «Αυτονομίας» στην Ιταλία ξεκίνησε σχεδόν αθώα. Δεν πλήρωναν διόδια, εισιτήρια και ηλεκτρικό. Αποδοκίμαζαν και παρεμπόδιζαν τις δημόσιες εμφανίσεις όσων δεν γούσταραν. Κατηγορούσαν τον καπιταλισμό και την κοινωνία με την αλαμπουρνέζικη φλυαρία της άκρας Αριστεράς. Αλλά κυρίως εισήγαγαν στην κοινωνική καθημερινότητα μια λεκτική βία, καθώς και μορφές πιο βίαιης παρέμβασης (όπως, ας πούμε, ο εγκλεισμός και οι απειλές...) στο όνομα διαφόρων διεκδικήσεων και δικαιωμάτων.

Τη συνέχεια την ξέρετε. Από τέτοιες συμπεριφορές και κινήματα ξεπήδησαν οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες» , η «Πρίμα Λίνεα», οι «Μαχόμενοι Κομμουνιστικοί Πυρήνες» και μια πλειάδα τρομοκρατικών οργανώσεων που αιματοκύλισαν την Ιταλία για περισσότερο από δέκα χρόνια. Εκατοντάδες νεκροί και τραυματίες. Χιλιάδες κατεστραμμένες ζωές.

Κατά πάσα πιθανότητα οι πρώτοι νεαροί της «Αυτονομίας» που δεν πλήρωναν διόδια ή γιουχάιζαν τους καθηγητές στα αμφιθέατρα δεν είχαν στο μυαλό τους το μακελειό που θα ακολουθούσε. Ενδεχομένως και να αποστασιοποιήθηκαν σοκαρισμένοι όταν το αίμα άρχισε να τρέχει. Αλλά το πρόβλημα με αυτά τα κινήματα «αγανάκτησης» ή «ανυπακοής», ή όπως αλλιώς θέλετε να τα πείτε, είναι ακριβώς αυτό: ότι ποτέ δεν ξέρεις (ούτε οι ίδιοι ξέρουν...) πού θα οδηγηθούν και τι θα γεννήσουν. Επωάζουν ένα «αβγό του φιδιού», αλλά όταν το φίδι ξεπεταχτεί από το κέλυφός του κανείς δεν μπορεί να το ελέγξει. Ο βλαμμένος δεν δίνει λογαριασμό.

Περισσότερα