του Στέφανου Kασιμάτη
Καθημερινή
20 Μαρτίου 2011
Η πολιτική ισχύς είναι κάτι το οποίο δεν αποκτάται εύκολα. Ως προς τη φύση της, όμως, δεν είναι τίποτε εξόχως περίπλοκο. Σύμφωνα με τον γνωστό ορισμό του Χανς Μόργκενταου, πολιτική ισχύς είναι η ψυχολογική σχέση ανάμεσα σε αυτόν που την ασκεί και εκείνον επί του οποίου ασκείται· και δίνει στον πρώτο τον έλεγχο ορισμένων πράξεων και ενεργειών του δεύτερου, μέσω της επιρροής που μπορεί να έχει στη σκέψη του.
Κάθε στοιχειωδώς εχέφρων άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι αυτή η ψυχολογική σχέση είναι απαραίτητη, εφόσον πρέπει να κυβερνηθεί μια χώρα, πολύ περισσότερο δε όταν πρόκειται για μια χώρα που αγωνίζεται να αποφύγει το ενδεχόμενο της στάσης πληρωμών προς τους εξωτερικούς δανειστές της, όπως η Ελλάδα. Ομως, όπως ισχύει με σχεδόν κάθε άλλη ψυχολογική σχέση, έτσι και αυτή μπορεί πολύ εύκολα να καταλυθεί. Αρκεί, ας πούμε, μια ομάδα ανθρώπων, αποφασισμένων να στήνουν καρτέρι κάθε τρεις και λίγο στον Θόδωρο Πάγκαλο, με σκοπό να τον βρίσουν και να εκτοξεύσουν εναντίον του γιαούρτια.
Στις σημερινές συνθήκες, μια τέτοια κατάσταση είναι πανεύκολο να οργανωθεί. Πρώτα, επειδή η οργή περισσεύει στην κοινή γνώμη και είναι κάθε είδους και πολλαπλών διαβαθμίσεων: από εκείνη που προκαλεί στους σοβαρούς συμπολίτες μας η διαχρονικώς επικρατούσα ατιμωρησία των ισχυρών μέχρι την τυφλή λύσσα του αφελούς, που πίστεψε ο ανόητος ότι ο αέναος δανεισμός ήταν ο δρόμος προς την ευημερία και τώρα νιώθει οικτρά εξαπατημένος. Επειτα, επειδή η τεχνολογία και η εξάπλωση των ΜΜΕ επιτρέπουν σε τέτοιες πράξεις να γίνονται αμέσως γεγονότα εθνικής εμβελείας. Είναι σίγουρο ότι ο καθένας που συναντά τον Θ. Πάγκαλο σε έναν δημόσιο χώρο μπορεί μεν να κάνει ανοίκειες σκέψεις, αλλά ούτε τον βρίζει ούτε του επιτίθεται. Αρκεί να συμβεί τη μία φορά στις δέκα, να καταγραφεί σε εικόνα και να διαδοθεί. Τότε, το μεμονωμένο περιστατικό γίνεται, κατά κάποιο τρόπο, γενικό και το εξαιρετικό γεγονός αρχίζει να γίνεται αποδεκτό σαν κανονικό.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment