Protagon.gr
2 Μαρτίου 2011
Η δολοφονία των δύο νεαρών αστυνομικών στου Ρέντη απέδειξε για άλλη μια φορά ότι όλες οι ζωές δεν είναι ίδιες. Οι μόνοι που βγήκαν στους δρόμους ήταν οι συνάδελφοι τους ... που είχαν υπηρεσία. Αν οι νεαροί ήταν φίλαθλοι –μέλη κάποιας θύρας – θα είχαμε ολονύχτια μνημόσυνα. Αν ήταν φοιτητές σήμερα (και αύριο και μεθαύριο και για ένα μήνα…) δεν θα είχαμε πανεπιστήμια. Και αν ήταν ταμίες τραπεζών οι συνάδελφοι τους θα κατέβαζαν ρολά.
Η δολοφονία όμως των δύο νεαρών (22 ο ένας – 23 ο άλλος) αντιμετωπίσθηκε από τους περισσότερους εξ ημών με όλη την τυπικότητα που επιβάλλουν οι ψυχρές μας σχέσεις με την αστυνομία. Θα ήθελα να είμαστε ειλικρινείς. Αν εξαιρέσεις την ακροδεξιά και ένα κομμάτι της δεξιάς, οι υπόλοιποι σε αυτή τη χώρα είμαστε αμήχανοι σε θέματα αστυνόμευσης – βίας - εγκληματικότητας. Ενδεικτικές είναι οι ανακοινώσεις των κομμάτων της αριστεράς όταν ηχούν τα καλάσνικοφ. Δεν θέλω να κάνω ιστορική αναδρομή, άλλωστε όλοι ξέρουμε γιατί μιλώ. Η στάση όμως αυτή της επίσημης αριστεράς είναι λάθος. Η αύξηση της βίας στην Ελλάδα θα έπρεπε να είναι από τα πρώτα θέματα στην ατζέντα της Αλέκας και του Τσίπρα. Τα «πρώτα θύματα» άλλωστε είναι ο «απλός λαός» (οι ψηφοφόροι τους για να το θέσω χυδαία). Όσο πιο «δυτικά» πας τόσο ποιο φοβισμένοι είναι οι άνθρωποι. Άλλωστε οι πλούσιοι έχουν τον τρόπο τους απέναντι και στο έγκλημα (από σπίτια οχυρά μέχρι ιδιωτικούς φρουρούς και θωρακισμένα αυτοκίνητα).
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment