Καθημερινή
7 Απριλίου 2011
Κάποτε ο Ρόναλντ Ρέιγκαν είχε πει: «Δεν ανησυχώ καθόλου για το έλλειμμα. Εχει μεγαλώσει τόσο πολύ, που μπορεί κάλλιστα να φροντίσει τον εαυτό του». Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το ελληνικό δημοσιονομικό χρέος. Μεγάλωσε τόσο πολύ που το μεγαλύτερο μέρος του δεν είναι πλέον στα δικά μας χέρια. Ανήκει στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, σε ξένες τράπεζες, σε ξένες κυβερνήσεις και ένα μέρος του στις ελληνικές τράπεζες και στα ασφαλιστικά ταμεία.
Είναι πολλοί εκτός αυτοί που λένε ότι η χώρα δεν θα μπορέσει να αποπληρώσει το υπέρογκο χρέος της. Κάποιοι από αυτούς έκαναν κι άλλες προβλέψεις, αλλά δεν είναι της παρούσης να συζητήσουμε για τους μετά Χριστόν προφήτες. Το θέμα είναι ότι με καθαρά οικονομικούς όρους και με δεδομένη τη διεθνή συγκυρία και τη φοβία των αγορών το ελληνικό χρέος δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί. Θα χρειαστούν πολιτικές αποφάσεις, οι οποίες όμως πρέπει να είναι πανευρωπαϊκές και στην κατάλληλη χρονική στιγμή. Κι όταν λέμε πολιτικές αποφάσεις δεν εννοούμε τις τζάμπα μαγκιές που προτείνουν κάποιοι φωστήρες του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι ζητούν από την κυβέρνηση να καταγγείλει τη δανειακή σύμβαση και να επιδιώξει να ενταχθεί στον μόνιμο ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, τώρα και όχι το 2013. Λες και η καταγγελία της μιας δανειακής σύμβασης (με τους εταίρους) και η ένταξη σε μιαν άλλη δανειακή σύμβαση (με τους ίδιους εταίρους) είναι κάτι σαν μεταφορά του δανείου από την Εθνική Τράπεζα στην Alpha.
Η αλήθεια είναι ότι το ελληνικό χρέος (αλλά και το καθημερινό πάρε - δώσε του κράτους) δεν μπορούσε να εξυπηρετηθεί ούτε τον Μάιο του 2010. Μετά πολλές διαπραγματεύσεις, δισταγμούς και υπαναχωρήσεις, η Ευρωπαϊκή Ενωση κατέληξε στον προσωρινό μηχανισμό στήριξης της Ελλάδος, μετά της Ιρλανδίας και αύριο πιθανώς της Πορτογαλίας. Τα 110 δισ. ευρώ ήταν μια πολιτική απόφαση για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους, μια μορφή επιμήκυνσής του. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ήρθε αργά και ήταν λίγο. Ισως να έχουν δίκιο, αλλά πάντως το γεγονός είναι ότι τα χρέη των χωρών της Ευρωζώνης θα διευθετηθούν με πολιτικό τρόπο και καθολικό. Δεν μπορεί και δεν πρέπει η Ελλάδα να το κάνει μόνη της (ειδικά με την αξιοπιστία που έχει διεθνώς), πρέπει να μπει στο καλάθι όλων των χρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης.
Πάνω όμως σ’ αυτό το υπαρκτό ζήτημα του χρέους πολλοί σπεκουλάρουν με την πονηρή έκφραση, που έχει γίνει και εξαιρετικά δημοφιλής, «τα νούμερα δεν βγαίνουν». Το ερώτημα είναι ποια ακριβώς νούμερα; Της μείωσης του ελλείμματος ή της αποπληρωμής του χρέους; Οι αεριτζήδες –όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και της πολιτικής– δεν το διευκρινίζουν. Αφήνουν απλώς να πλανάται η αίσθηση ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει ένα καλό κόλπο να ξεφύγουμε από την κρίση χωρίς πολλά πολλά, χωρίς τις αναγκαίες αλλαγές. Οτι υπάρχει ένας μαγικός τρόπος που το ονομάζουν «ανάπτυξη» αλλά είναι μία από τα ίδια, δηλαδή «δώσε κι εμένα μπάρμπα - κράτος».
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment