Ο διευθύνων σύμβουλος

του Αλέξη Παπαχελά

Καθημερινή
23 Απριλίου 2011

Υπάρχουν στιγμές που απλώς νιώθεις ότι δεν έχει νόημα να σχολιάζεις ή να αναλύεις το «τι πρέπει να γίνει». Το νιώσαμε λίγο μετά τις εκλογές του 2007 όταν ήταν έντονη η προσδοκία ότι ο Κώστας Καραμανλής θα απελευθερωνόταν από το άγχος της επανεκλογής του και πως κάτι θεαματικό θα άλλαζε στη διακυβέρνηση της χώρας. Το ζήσαμε τους μήνες πριν από τις εκλογές του 2009 όταν το καράβι βούλιαζε σιγά σιγά και κανείς δεν έκανε τίποτα. Το ξανανιώσαμε όταν ο κ. Παπανδρέου ανέλαβε την εξουσία και, παρά το γεγονός ότι όλοι φώναζαν «βράχια μπροστά», εκείνος δεν άκουγε ή έκανε ότι δεν άκουγε τίποτα. Και βεβαίως το βιώνουμε τώρα καθώς είναι προφανές ότι η πραγματική οικονομία κινδυνεύει με πραγματικό κραχ, η αξιοπιστία μας διεθνώς έχει μειωθεί δραστικά και μπροστά μας διακρίνονται πεντακάθαρα όχι ξέρες, αλλά μεγάλα, κοφτερά «βράχια».

Ο πρωθυπουργός αρνείται, όμως, πεισματικά να αλλάξει τον τρόπο που κυβερνά, να αλλάξει πορεία. Είναι αδιανόητο πως σε μια τέτοια στιγμή δεν υπάρχει πραγματικό «Μαξίμου», ένα στρατηγείο βρε αδελφέ, όπου κάποιοι λαμβάνουν αποφάσεις και συντονιζουν. Δεν υπάρχει! Τέτοια ώρα θα περίμενε κανείς να βρει τα καλύτερα μυαλά και τους πιο αποτελεσματικούς «παίκτες» γύρω από τον Παπανδρέου. Και όμως, όχι. Αντικρίζει αξιόλογα «παιδάκια» που δεν ξέρουν πού υπάγονται ή τι κάνουν, διάφορους απίθανους τύπους οι οποίοι επιδίδονται σε ένα συνεχές brainstorming χωρίς κανένα αποτέλεσμα και μερικές ηρωικές φυσιογνωμίες που με αυταπάρνηση και αφοσίωση επιχειρούν να διαχειρισθούν το χάος. Είναι δυνατόν αυτήν την ώρα να μην ξέρουμε ποιος είναι ο οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού, αφού αυτοί που είναι στα χαρτιά σύμβουλοι, δεν βρίσκονται καν στην Αθήνα;

Περισσότερα