Το Βήμα
30 Απριλίου 2011
Οταν το φθινόπωρο του 2009 άρχισε να γίνεται φανερό ότι η χώρα βαδίζει σε χρεοκοπία, ελάχιστοι ενδιαφέρθηκαν να βρουν πώς θα την αποφύγει. Η συντριπτική πλειονότητα έστρεψε το ενδιαφέρον της στο «ποιος φταίει». Τhe blame game... Το «παιχνίδι των ευθυνών» αποτελεί το αγαπημένο άθλημα των Ελλήνων- ελπίζω μετά το τάβλι...
Για πολλούς λόγους.
Είναι εύκολο να φωνάζεις «φέρτε πίσω τα κλεμμένα!» και «να πάνε όλοι φυλακή!». Είναι δύσκολο να καταλάβεις τι συνέβη πραγματικά και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά.
Είναι απλό να βγάζεις λόγους για τη διαφθορά ή τον καπιταλισμό. Είναι σύνθετο να αξιολογήσεις τη βιωσιμότητα του χρέους ή το μείγμα της οικονομικής πολιτικής.
Είναι αντιπαθητικό να ψάχνεις δύσκολες λύσεις. Είναι συμπαθητικό να βρίσκεις εύκολους φταίχτες ιδίως όταν αθωώνεις εκ προοιμίου τον εαυτό σου... Η πολιτική, βλέπετε, χρειάζεται γνώση. Στην καταγγελία και στη διαμαρτυρία αρκεί η φωνή. Και όπως είναι γνωστό, στη χώρα μας σπανίζουν οι γνώσεις. Αλλά περισσεύουν οι φωνές.
Κάπως έτσι, κανείς δεν ασχολήθηκε με το ζητούμενο. Με αποτέλεσμα να παραδοθεί η χώρα δεμένη χειροπόδαρα στην «τρόικα» όχι επειδή δεν υπήρχε άλλη λύση (αυτά είναι ανοησίες...) αλλά επειδή κανείς δεν κάθησε εγκαίρως να σχεδιάσει μιαν άλλη λύση. Το παιχνίδι των ευθυνών απέκτησε φυσικά και μια κομματική εκδοχή με προφανείς σκοπιμότητες.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment