Το Βήμα
19 Μαΐου 2011
Η διεθνής τραπεζική κρίση, χωρίς να έχει εξαφανιστεί, δεν θα είχε καταλυτικές συνέπειες στην ελληνική οικονομία αν το κράτος δεν δημιουργούσε συνεχώς μεγαλύτερα ελλείμματα. Ακόμη και το άλλο έλλειμμα, στο εξωτερικό ισοζύγιο, κινείται από το πρωτογενές έλλειμμα του κράτους. Δείτε το κράτος ως μια επιχείρηση, που από το 1979 μέχρι σήμερα δεν κατόρθωσε ποτέ να πουλήσει περισσότερα από όσα δανείζεται. Για όσο διάστημα η πολιτική μας τάξη, η οποία προσλαμβάνει, διορίζει, ελέγχει και αμείβει τους διαχειριστές της απέραντης και σπάταλης κρατικής μηχανής, συνεχίσει να λειτουργεί το κράτος με τα ίδια μυαλά, η χώρα θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.
Στην ομάδα Σαμαρά, στα κόμματα της «αριστεράς», σε ομόκεντρες ομάδες του ΠΑΣΟΚ παραδοξολογούν λέγοντας ότι το κράτος δεν έχει έσοδα επειδή μειώνει τις δαπάνες του. Με δύο λόγια, τα κόμματα υποστηρίζουν πως οι κρατικές δαπάνες είναι ανελαστικές. Ακούγεται «λογικό» αν σκεφτεί κανείς ότι το κράτος συντηρεί τους πολιτικούς και τα κολλητάρια τους.
Η ερμηνεία αυτή είναι, προφανώς, εσφαλμένη. Εξηγούμαι: Η διεθνής κρίση εμπιστοσύνης διέλυσε τα κυκλώματα χρηματοοικονομικής ευφορίας. Η περίοδος του εύκολου και φθηνού χρήματος τελείωσε. Απότομα και χωρίς περιστροφές. Το ελληνικό και το ευρωπαϊκό πιστωτικό σύστημα έχασαν την εύκολη πρόσβασή τους στα διεθνή κεφάλαια. Τα κράτη εγγυήθηκαν τον ισολογισμό των τραπεζών, αντιλαμβανόμενα ότι στην αντίθετη περίπτωση θα έπρεπε να ρευστοποιηθούν οι επενδύσεις με τις οποίες συγκροτούν οι τράπεζες τα ελάχιστα κεφάλαιά τους.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment