Καθημερινή
26 Μαΐου 2011
Θεωρητικώς όλοι υπέρ των δημοψηφισμάτων είμαστε. Στην πράξη, όμως, υπάρχουν μερικά προβληματάκια. Αυτά πέρυσι ήταν 24 δισεκατομμύρια. Φέτος ελπίζουμε να είναι 17 δισεκατομμύρια. Οσα είναι τα παραπανίσια λεφτά που θα ξοδέψει το κράτος. Και σ’ αυτά τα 17 δισεκατομμύρια προβλήματα πρέπει να προσθέσουμε κι ένα μεγάλο. Το γεγονός ότι μπορούμε να συζητάμε τα πάντα εκτός από το βασικό πρόβλημα που έχουμε. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το έλλειμμα.
Έτσι, όταν το 2009 το κράτος ξόδευε 36 δισ. περισσότερα απ’ όσα εισέπραττε, εμείς συζητούσαμε για «θωρακισμένη οικονομία». Οταν διαπιστώσαμε ότι η οικονομία είναι ένα διάτρητο λαγήνι, εμείς συζητούσαμε για την «ανάπτυξη» και με ποιο μαγικό τρόπο θα συνεχίσουμε να πληρωνόμαστε, χωρίς να παράγουμε. Μετά πιάσαμε το κουβεντολόι για το δημόσιο χρέος και πώς θα το αναδιαρθρώσουμε. Τώρα συζητάμε για συναινέσεις, εκλογές και δημοψηφίσματα. Το μόνο που δεν θέλουμε να κοιτάξουμε κατάματα είναι η μαύρη τρύπα που απομυζά πόρους και ανθρώπους, τον «δημόσιο (κατ’ ευφημισμό) τομέα». Έτσι, αντί να λύνουμε το πρόβλημα ψάχνουμε τρόπους να το αποφύγουμε. Ποτέ με επιμήκυνση και ποτέ με δημοψηφίσματα. Διυλίζουμε τις διαδικασίες, ελπίζοντας πως θα χαθεί το πρόβλημα. Μόνο που αυτό είναι πεισματάρικο. Οσο το αποφεύγουμε τόσο διογκώνεται. Και όσο διογκώνεται τόσο πλησιάζουμε στην έσχατη, την χειρότερη λύση του.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment