Πάμε σαν άλλοτε;

του Πάσχου Μανδραβέλη

Καθημερινή
15 Μαΐου 2011

Yπάρχουν πολλοί τρόποι να αξιολογηθούν οι προτάσεις ενός πολιτικού χώρου για έξοδο από την κρίση. Ο πιο ασφαλής είναι να μετρηθεί πραγματικά τι κοστίζουν· πρόταση, πρόταση, αράδα, αράδα. Ο πιο χοντρικός είναι να δούμε ποιους επηρεάζουν· ομάδα, ομάδα του πληθυσμού. Προτάσεις που αφήνουν όλους ευχαριστημένους έχουν κάποιο λάκκο. Ερχονται από το παρελθόν, τότε που λεφτά υπήρχαν στις αγορές και με δανεικά μπορούσαμε να έχουμε και το κράτος ολάκερο και τους ψηφοφόρους ευχαριστημένους.

Δυστυχώς, σήμερα δεν βρισκόμαστε σ’ αυτή την κατάσταση. Τα δανεικά στέρεψαν και επιδοματικές πολιτικές, που θα φέρουν αυτήν που νομίζαμε κεϊνσιανή ανάπτυξη, δεν υπάρχουν. Εκτός αυτού, η δεκαετία του ’80 έδειξε ότι σε μια ανοιχτή οικονομία χωρίς ισχυρή παραγωγική βάση το να ρίχνεις λεφτά που δεν έχεις στην αγορά, δημιουργείς παραγωγικό αποτέλεσμα σε άλλες χώρες και σου απομένουν τα χρέη. Και να σκεφθεί κανείς ότι στη δεκαετία του ’80 η ελληνική οικονομία ήταν πολύ πιο κλειστή απ’ ό, τι είναι σήμερα.

Η «επανεκκίνηση της οικονομίας», λοιπόν, που υποσχέθηκε στο Ζάππειο ο κ. Σαμαράς έχει πολύ παρελθόν, αλλά δεν έχει μέλλον. Ακόμη κι αν είχαμε εκατό δισ. να ρίξουμε άμεσα στην αγορά, η οικονομία θα έκανε πέντε–δέκα κύκλους (όσο, τέλος πάντων, κυκλοφορούσε το χρήμα στο εσωτερικό) και μετά σαν χαλασμένη μηχανή θα έσβηνε. Τα χρήματα αυτά σιγά σιγά θα έφευγαν στο εξωτερικό για εισαγωγές προϊόντων, αυτών που χρειαζόμαστε να ανταλλάξουμε και να καταναλώσουμε. Και μετά, μόλις στέρευε πάλι το ρευστό, θα βρισκόμασταν σε χειρότερη ύφεση και με μεγαλύτερα χρέη. Αυτό εξάλλου δεν κάναμε όλα αυτά τα χρόνια για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε;

Περισσότερα