του Στέφανου Κασιμάτη
Καθημερινή
7 Ιουλίου 2010
Τα συνέδρια των πολιτικών κομμάτων στην Ελλάδα είναι ένα είδος κοινωνικής δραστηριότητας, που μοιάζει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο με τη Θεία Λειτουργία. Τα συνέδρια ανήκουν στην κατηγορία των μυστικιστικών εμπειριών. Η ανάλυση και ο ορθολογισμός μόνον επιφανειακή σχέση έχουν με την ουσία των συνεδρίων. Αυτό που συμβαίνει, κατά κανόνα, είναι μια προσπάθεια, η οποία γίνεται με τη χρήση επικής ρητορικής και θεατρικότητας και απευθύνεται κυρίως στους ευπειθείς και ευήθεις, με σκοπό την εσωτερική αναγέννηση διά της πίστεως. Ο σύνεδρος καλείται, ως πιστός, να κάνει ένα άλμα πίστεως και να δεχθεί ότι σε μια στιγμή μέσα, όλα έχουν αλλάξει! Τα σφάλματα πληρώθηκαν, η παράταξη εξιλεώθηκε και η λεωφόρος του μέλλοντος ανοίγεται πλέον μπροστά της. (Να φαντασθείτε ότι ο Αντώνης Σαμαράς συμπεριέλαβε στα επιτεύγματα του συνεδρίου ώς και την «αλλαγή νοοτροπίας»...) Ωσπου, σαν τον Φασουλή που τον τινάζει ένα ελατήριο μέσα από το κουτί, εμφανίζεται στο προσκήνιο η θλιβερή υπόθεση Χατζηγάκη...
Η υπόθεση Χατζηγάκη είναι άκρως διαφωτιστική ως προς τη λειτουργία του συστήματος έως σήμερα. Για να γίνει κατανοητή, όμως, πρέπει να πάμε πίσω κατά μία δεκαετία. Τότε, μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές του 2000, ο Γιώργος Καρατζαφέρης, διαπρύσιος κήρυκας του ακραίου λαϊκισμού, είπε σε δημόσια ομιλία του το περίφημο: «Ναι στην αξιοκρατία, αλλά αφού πρώτα βάλουμε εμείς 500.000 δικά μας παιδιά, όπως έκανε και το ΠΑΣΟΚ». Το ολίσθημά του εκμεταλλεύθηκε το ΠΑΣΟΚ και η αφέλεια του Γ. Καρατζαφέρη ίσως κόστισε στη Ν. Δ. τις εκλογές.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment