του Στέφανου Κασιμάτη
Καθημερινή
6 Ιουλίου 2010
Αφ’ ότου η χώρα απέφυγε τη χρεοκοπία, με την προσφυγή της στο ΔNT και στην Ε. Ε. και ανέλαβε, με το Mνημόνιο, την υποχρέωση να πραγματοποιήσει αλλαγές, που θα έπρεπε να τις έχουμε εφαρμόσει αυτοβούλως εδώ και δεκαετίες, οι θεσμοί, η οργάνωση και η συνοχή της ελληνικής κοινωνίας δοκιμάζονται από ένα φοβερό ερώτημα. Ερώτημα το οποίο (ας μου συγχωρηθεί ο στόμφος...) συγκλονίζει τον υπαρκτό Ελληνισμό: Είναι καλύτερα να είσαι υγιής, πλούσιος και όμορφος ή μήπως άρρωστος, φτωχός και άσχημος; Διότι κάπως έτσι διεξάγεται η πολιτική συζήτηση για τα μέτρα του Mνημονίου. Και, φυσικά, υπό τους όρους με τους οποίους τίθεται το ζήτημα, δεν υπάρχει κανείς που να μην προτιμά να είναι πλούσιος, υγιής και όμορφος. Ούτε, όμως, κανένας που να μπορεί να μας πει πως είναι εφικτό.
Κανονικά –δηλαδή, αν ο πολιτικός διάλογος γινόταν με σκοπό τη ρεαλιστική εκτίμηση αυτών που μας επιβάλλει το Mνημόνιο, καθώς και εκείνων από τα οποία μας σώζει– στην παρέμβαση Βρυξελλών, Φρανκφούρτης και ΔNT, θα έπρεπε να βλέπουμε ένα νέο Ναυαρίνο. Οπως και το 1827 (αλλά και αργότερα το 1897, το 1947...), η παρέμβαση των ξένων μας σώζει. Μικρή σημασία έχει αν και κατά πόσον «μας το χρωστούν» ή όχι, σημασία έχει ότι μας προσφέρουν τα μέσα της σωτηρίας: δάνεια και μεταρρυθμίσεις. Περιέργως, ελάχιστοι γύρω μας δείχνουν με τη στάση τους ότι θέλουν να σωθούμε. Για τους περισσότερους προέχει να σωθούν αυτοί και οι ομάδες τους. Φυσικό είναι, σε μια κατακερματισμένη κοινωνία και με ουσιαστικά αδύναμο κράτος, η κάθε ομάδα ή συντεχνία να θέτει τα δικά της συμφέροντα υπεράνω των άλλων.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment