Καθημερινή
25 Ιουλίου 2010
Κορυφαίος υπουργός, ο οποίος αναγκάστηκε να πάρει επώδυνες και τολμηρές αποφάσεις τους τελευταίους μήνες, εξομολογείτο πρόσφατα πως «δύσκολα θα το είχα πράξει αν είχα τη βεβαιότητα ότι στις επόμενες εκλογές θα πρέπει να κυνηγήσω τον σταυρό». Δεν είναι ο μόνος. Πολλοί είναι πλέον οι άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν ότι ένας πολιτικός, που βλέπει τα πάντα με ορίζοντα την επόμενη εκλογική αναμέτρηση και το αν θα είναι πρώτος ή δεύτερος στους σταυρούς, πολύ δύσκολα μπορεί να τα βγάλει πέρα σε μια υπουργική θέση στην Ελλάδα του 2010. Κι αυτό γιατί σήμερα ο πολιτικός έχει πολύ λίγη «χαρά» να σκορπίσει. Οι διορισμοί που μπορεί να κάνει είναι ελάχιστοι, ενώ και τα χρήματα που μπορεί να μοιράσει μέσω διαφόρων μηχανισμών είναι ελάχιστα. Η εποχή μας έχει κάνει επιτακτική την ανάγκη να βρεθούν σε κρίσιμα πόστα άνθρωποι που δεν είναι απαραίτητα επαγγελματίες βουλευτές, αλλά άριστοι στον τομέα τους και έχουν την ικανότητα να αψηφούν το... πολιτικό κόστος.
Ο κ. Παπανδρέου είναι η αλήθεια πως επιχείρησε να δοκιμάσει ένα μοντέλο υπουργών οι οποίοι δεν είναι κλασικοί πολιτικοί. Το πρόβλημα είναι πως με εξαίρεση τον κ. Παμπούκη, οι υπόλοιποι δεν είχαν ιδέα από την πραγματική αγορά και τη ζωή, καθώς έχουν δουλέψει μόνο στο γραφείο τους και στο κόμμα. Οι εξωκοινοβουλευτικές, όμως, θέσεις θα έπρεπε θεωρητικώς να δίδονται με βάση την πρότερη εμπειρία στον πραγματικό κόσμο, όχι με μοναδικό κριτήριο την προσωπική εμπιστοσύνη. Είναι μεγάλο πράγμα να έχεις νιώσει τον κίνδυνο της απόλυσης και την αγωνία του να τα βγάλεις πέρα στο τέλος του μήνα σε μια δουλειά πριν αρχίσεις να διαχειρίζεσαι τον δημόσιο κορβανά...
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment