Καθημερινή
27 Ιουλίου 2010
Αργησε, αλλά επιτέλους θεσμοθετείται. Για την απελευθέρωση της αγοράς οδικών μεταφορών ο λόγος, μια πολιτική απόφαση που σύμφωνα με όλες τις μελέτες θα προσφέρει ανάπτυξη στην οικονομία, χαμηλότερες τιμές στους καταναλωτές και θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας.
Το ερώτημα λοιπόν είναι: αφού μια τέτοια απόφαση –σύμφωνα με όλες τις μελέτες και όλους τους οικονομολόγους– έχει μόνο θετικά, γιατί δεν τολμούσε μέχρι σήμερα να τη λάβει καμιά κυβέρνηση; Η απάντηση δεν βρίσκεται στην ψήφο των κατόχων αδειών φορτηγών αυτοκινήτων Δημόσιας Χρήσης (Δ.Χ.). Οι έχοντες το κρατικό προνόμιο να αποκλείουν τους άλλους από το να κάνουν την ίδια δουλειά με αυτούς (και συνεπώς να τους ανταγωνιστούν) δεν είναι τόσοι πολλοί, δεν αποτελούν κρίσιμο εκλογικό μέγεθος. Ο φόβος περισσότερο είχε να κάνει με το γεγονός ότι πριν καλυτερεύσουν τα πράγματα για την οικονομία, θα χειροτερεύσουν λόγω της απεργίας που εξήγγειλαν οι ιδιοκτήτες φορτηγών και βυτιοφόρων Δ.Χ. Το κράτος κρατώντας κλειστό το επάγγελμα δεν τους έδωσε μόνο το προνόμιο του μη ανταγωνισμού, τους παρείχε και ένα εργαλείο εκβιασμού του κοινωνικού συνόλου. Οι φορτηγατζήδες μπορούν διά της απεργίας τους να δημιουργήσουν προβλήματα στην ομαλή τροφοδοσία της αγοράς. Πιθανότατα θα δούμε ουρές στα πρατήρια βενζίνης και τις σχετικές οιμωγές των καναλιών «νέα ταλαιπωρία περιμένει χιλιάδες κατόχους Ι.Χ. αυτοκινήτων...» ή «την ώρα που ξεκινούν τα μπάνια του λαού η κυβέρνηση αποφάσισε...». Οπότε για κάποιον υπουργό ή πρωθυπουργό που απλώς θέλει την ησυχία του, η απελευθέρωση των επαγγελμάτων είναι... ανεπίτρεπτη ταλαιπωρία. Εχει προσωπικό κόστος στον παρόντα χρόνο και μελλοντικό κοινωνικό όφελος. Συνεπώς, κάθε ένας προτιμούσε να αφήσει αυτή την καυτή πατάτα για τον επόμενο.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment