του Στέφανου Κασιμάτη
Καθημερινή
13 Ιουλίου 2010
Οι λειτουργοί του κράτους που ενσαρκώνουν τη δικαστική εξουσία προσέφεραν στο κοινό μια αξιοσημείωτη υπηρεσία - και μάλιστα εκτός των στενών ορίων του θεσμικού ρόλου τους. Με το αστείο πρόσχημα, που επικαλείται το συνδικαλιστικό όργανό τους, προκειμένου ο κλάδος να εξαιρεθεί της απογραφής των δημοσίων υπαλλήλων, οι δικαστικοί μας βοηθούν να καταλάβουμε τι πραγματικά συμβαίνει σήμερα στην κατακερματισμένη κοινωνία μας: ότι, καθώς ο εξορθολογισμός της λειτουργίας του κράτους επιβάλλεται άνωθεν και -για μια ακόμη φορά- από τους ξένους, κάθε ομάδα συμφερόντων αγωνίζεται πλέον να περισώσει ό,τι μπορεί από τα προνόμιά της.
Το επιχείρημα των συνδικαλιστών του δικαστικού σώματος λέει ότι ο δικαστής είναι «λειτουργός του κράτους» και ως τέτοιος δεν πρέπει να τίθεται στην ίδια βάση με έναν κοινό δημόσιο υπάλληλο. Κατά συνέπεια, δεν έχει την υποχρέωση να δηλώσει τα στοιχεία του στην απογραφή. Τους διαφεύγει όμως το κοινό σημείο που έχει ο κάθε δικαστής με τον τελευταίο παρακατιανό κλητήρα, ότι και τους δύο τους πληρώνει ο φορολογούμενος. Τους διαφεύγει επίσης ότι η απογραφή διεξάγεται, προκειμένου να γίνει γνωστός, επιτέλους, ο αριθμός των αμειβομένων από το Δημόσιο. Το αν, ενδεχομένως, ταξινομούνται ιεραρχικώς σε μια κλίμακα που ξεκινά από τα ζωντανά του αγρού και καταλήγει στους αγγέλους, δεν ενδιαφέρει την απογραφή. Το ζητούμενο είναι πόσα καταβάλλονται για αμοιβές από το δημόσιο ταμείο και σε ποιους.
Περισσότερα
No comments:
Post a Comment