Σε αναζήτηση νέου δρόμου

του Νίκου Μαραντζίδη

Το Βήμα
18 Ιουλίου 2010

Θεωρητικά, η ελληνική Κεντροδεξιά θα έπρεπε να είναι η μεγάλη νικήτρια παράταξη της Μεταπολίτευσης. Σε αυτά τα χρόνια οι βασικές της επιλογές φαίνεται ότι δικαιώθηκαν. Τρεις από αυτές μου έρχονται αμέσως στο μυαλό.

Κατ΄ αρχάς, η ένταξη στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Ηταν τέτοια η επιτυχία του εγχειρήματος, που λίγα χρόνια αργότερα ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός αποτέλεσε τον κοινό τόπο του ελληνικού κομματικού συστήματος.

Δεύτερον, η πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων. Αυτή αποτέλεσε την απόλυτη δικαίωση για τους νικητές του Εμφυλίου. Τα κύματα εξάλλου των εξαθλιωμένων αλβανών μεταναστών που κατέφθασαν στη χώρα, περπατώντας μερόνυχτα μέσα από τα βουνά τής παρ΄ ολίγον Λαϊκής Δημοκρατίας του Γράμμου, έδειξαν στη χώρα από τι ακριβώς είχε γλιτώσει εκείνο το καλοκαίρι του 1949.

Τρίτον, η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και του περιορισμού του κράτους-επιχειρηματία κυριάρχησε διεθνώς και υιοθετήθηκε, στη συνέχεια, και από τους σοσιαλδημοκράτες.

Και όμως, ενώ συνέβησαν όλα αυτά, η Κεντροδεξιά αγωνίζεται σήμερα να ξεφύγει από την πολιτική χρεοκοπία. Κατακερματισμένη και αποπροσανατολισμένη, δείχνει να βιώνει μια ισχυρή κρίση ταυτότητας.

Περισσότερα